سفارش تبلیغ
صبا ویژن
براى پاسبانى بس بود مدت زندگانى . [نهج البلاغه]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :2
بازدید دیروز :116
کل بازدید :793018
تعداد کل یاداشته ها : 6096
103/1/31
1:51 ص
مشخصات مدیروبلاگ
 
لیلی یاسمنی[59]

خبر مایه
بایگانی وبلاگ
 
مرداد 90[5] تیر 90[3] مهر 90[1] اردیبهشت 91[9] فروردین 91[1] خرداد 91[4] آبان 91[3] آذر 91[4] دی 91[2] خرداد 92[1] شهریور 92[4] تیر 92[3] مهر 92[7] اسفند 92[3] شهریور 93[3] آبان 93[1] مهر 93[1] بهمن 93[1] اسفند 93[3] اردیبهشت 94[362] فروردین 94[61] خرداد 94[203] تیر 94[22] مرداد 94[122] مهر 94[8] شهریور 94[50] دی 94[41] اردیبهشت 95[32] اسفند 94[34] بهمن 94[1] فروردین 95[80] خرداد 95[297] تیر 95[580] مرداد 95[232] شهریور 95[135] مهر 95[61] آبان 95[44] آذر 95[18] دی 95[107] بهمن 95[149] اسفند 95[76] فروردین 96[64] اردیبهشت 96[41] خرداد 96[13] تیر 96[191] مرداد 96[306] شهریور 96[422] مهر 96[215] آبان 96[49] آذر 96[69] دی 96[26] بهمن 96[138] اسفند 96[149] فروردین 97[84] اردیبهشت 97[141] خرداد 97[133] تیر 97[123] مرداد 97[80] شهریور 97[85] مهر 97[27] آبان 97[101] آذر 97[70] دی 97[27] اسفند 97[11] بهمن 97[58] فروردین 98[9] خرداد 98[3] آبان 98[16] تیر 99[9] مرداد 99[4] مهر 99[29] آبان 99[16] آذر 99[25] دی 99[40] بهمن 99[50] اسفند 99[18] فروردین 0[9] اردیبهشت 0[13] آبان 90[4] خرداد 0[7] تیر 0[29] مرداد 0[35] شهریور 0[11] مهر 0[18] آبان 0[24] آذر 0[41] دی 0[29] بهمن 0[18] اسفند 0[12] فروردین 1[11] اردیبهشت 1[4] خرداد 1[13] تیر 1[11] مرداد 1[4] شهریور 1[4] مهر 1[3] آبان 1[4] آذر 1[18] دی 1[10] بهمن 1[10] اسفند 1[1] فروردین 2[10] اردیبهشت 2[13] خرداد 2[2] تیر 2[4] مرداد 2[5] شهریور 2[25] مهر 2[9] آبان 2[54] آذر 2[17]
لوگوی دوستان
 

در تمام این سالهای اندوه بیکسی و بی پناهی و بی همزبانی که تنها امیدم این صفحه سفید مجازی بود برای اینکه میدانستم حتما حتما گاه گداری از سر دلتنگی کنجکاوی یا هر چیز دیگری بالاخره  سری به اینجا میزنی هر مطلب و شعری که به دلم مینشست به اینجا میاوردم اول میخواندم بعد مینوشتم و دوباره با چشمان تو میخواندم ...
روزها و ماههای مدیدی نوشتم و کپی کردم و .. گاهی رد چشمانت را  همانند پرتو فرابنفش  روی کلماتی که نوشته بودم میدیدم حس میکردم امروز آمده ای خوانده ای به صفحه نظرات میرفتم و هیچ ...
با خودم میگفتم من اینجا یک زندانی بی ملاقاتم ...
یاد پدرم میافتادم که هیچ کس جز من به ملاقاتش نمیرفت .. هیچ کس حتی مادرم .. و من دخترکی لاغر و پریده رنگ هر وقت دوشنبه میشد هر طوری شده خودم را به زندان میرساندم ..وقتی وارد زندان میشوی آرم آبی زندان را به کف دست راست میزنند ..
 و من وقتی از در زندان خارج میشدم به مهر آبی کف دستم نگاه میکردم و نگاه میکردم  ..
اینجا این صفحه سفید سلول زندانم بود که هر چه میخواستم آزادانه روی دیوارش  خطی خطی میکردم بی واهمه از  قضاوت  مترسکان سر جالیز و نان به نرخ روز خورهای اطرافم که به وقت خوشی خویشند و به وقت ناخوشی و اندوه بیگانگانی از فضا ...
 و خشنود از اینکه   هیچ غریبه ای خلوت  و سکوت تلخ این سلول را نمیشکند .. 
این روزها که آمده ای ... از اوایل آبانماه نزدیک سه ماه ... نمیدانم در تمام این سالها به قول خواننده سال سقوط ، سال فرار ، سال  گریز و انتظار ...دائم با خودم میگم :
 براستی اینجا زندان کدامیک از ماست ؟؟؟ من اینجا زندانیم ؟؟؟و  تو به ملاقاتم آمده ای ؟؟؟
یا تو  اینجا زندانی هستی و من به ملاقاتت میایم ؟؟؟ 
یا شکل دیگر آن : من زندانیم و تو را به سلول انفرادی من آورده اند ؟؟؟ 
و یا اینکه برعکس تو زندانی ای قفس مجازی هستی و من هم سلولی تو شده ام ؟؟؟
فقط اینرا میدانم اگر به فرض محال دنیا آنقدر بزرگ و تقدیر به قدری وحشتناک و تلخ بود که من و تو گمشده خود را نیافتیم و در هجران جان سپردیم در عالم تناسخ که اعنقاد راسخ من است بهت قول میدم قسم به تک تک صدمهای ثانیه هایی که در کنارت عشق و آرامش را با تک تک سلولهای تن و روحم چشیدم هر کجا به هر شکل و ذره و گونه ای که شده باشیم من دنبالت میگردم و به هر ذره ای در این مدار هستی و کائنات که رسیدم سراغت را میگیرم اصلن هر کی هم که ندونه خدا که میدونه از خودش سراغتو میگیرم و پیدات میکنم ... و آنروز  بی هراس بی واهمه بی همه چیز این دنیای مسخره که ازش قفس ساختن، سلول ساختن، زندان ساختن برای روح و تن خسته و زخمی و رنجورمون .... از بایدها و نبایدها و شاید ها و حرف مردم و هزار کوفت و زهرمار دیگر قل و زنجیر ساختیم و قلب و روحمان را با تن زخمیمان را به مسلخ رنج بردیم ... دنیا را برای روح خسته مان با نجابتی مسخره جهنم ساختیم تا بهشت اطرافیانمان خدشه دار نشود ... تا مادر خوبی باشیم.... تا فرزند خوبی باشیم تا  پدر و همسر خوبی باشیم تا مبادا آب در دل عزیزان اطرافمان تکان بخورد ...
به درک که میمیریم از دلتنگی ...
..به جهنم که میسوزیم در جهنم خود ساخته ...
به درک اسفل السافلین که میدانیم عزیز دلمان تکه ای از روحمان در گوشه ای از همین شهر روزی هزار بار میمیرد و زنده میشود ...
فقط باید اطرافیان ما خیالشان آسوده باشد و هر آنچه که میخواهند داشته باشند..
آسوده بخوابید شهر در امن و امان است آسوده بخوابید..
دو انسان در دو گوشه این دنیای خراب شده شما ... ذره ذره آب میشوند... میسوزند ... تکه تکه میشوند ...میمیرند و زنده میشوند ..
ولی با نجابتشان ...غیرتشان ...حس مسئولیتشان نسبت به شماها ...دم نمیزنند ...آسوده بخوابید ....
ساعت نزدیک 2 نیمه شب است به کف دستم نگاه میکنم : به آرم آبی کف دست راستم
آرم آبی زندانی که  همیشه است و به گمانم  تا آخر عمرم پاک نمیشود ....

ل ی  لا

 


  
پیامهای عمومی ارسال شده
+ کجای مسیر باد ایستاده ای عزیز که بوی مهربانیت می آید.
+ در این هنگامه شب, با خود میاندیشم . در آن گوشه غمین شهر عزیز دلخسته ام, در آغوش کدامین راهزن غریبه اسراف میشوی در حالیکه من در این گوشه غمگین تر شهر , به ذره ذره ات محتاجم ...