شیطان اندازه یک حبّه قند است  گاهی می افتد توی فنجانِ دلِ ما

 حل می شود آرام آرام  بی آنکه اصلا ً ما بفهمیم  ...

 و روحمان سر می کشد آن را  آن چای شیرین را  

شیطان زهرآگین ِدیرین را  آن وقت اوخون می شود در خانه تن  ...

می چرخد و می گردد و می ماند آنجا  او می شود من...

" عرفان"

شاید مرا به یاد نیاوری

 اما من تو را خوب می شناسم ما همسایه شما بودیم و شما همسایه ما

و همه مان همسایه خدا

یادم می آید گاهی وقت ها می رفتی و زیر بال فرشته ها قایم می شدی ومن همه آسمان را دنبالت می گشتم

تو می خندیدی و من از پشت خنده پیدایت می کردم

خوب یادم هست که آن روزها عاشق آفتاب بودی

توی دستت همیشه قاچی از خور شید بود

نور از لای انگشت های نازکت می چکید

راه که می رفتی ردی از روشنی روی کهکشان می ماند

یادت می آید؟

گاهی شیطنت می کردیم و میرفتیم و میرفتیم سراغ شیطان

تو گلی بهشتی به سمتش پرت می کردی و او کفرش در می آمد اما زورش نمی رسید

فقط می گفت:

همین که پایتان به زمین برسد

می دانم چطور از راه به درتان کنم

تو شلوغ بودی آرام و قرار نداشتی

آسمان را روی سرت می گذاشتی و شب تا صبح از این ستاره به آن ستاره می پریدی و صبح که می شد در آغوش نور به خواب می رفتی

اما همیشه خواب زمین را می دیدی آرزویی رویاهای تورا قلقلک می داد

دلت می خواست به دنیا بیایی و همیشه این را به خدا می گفتی

و آن قدر گفتی و گفتی تا خدا به دنیا آورد

من هم همین کار را کردم

بچه های دیگر هم

ما به دنیا آمدیم و همه چیز تمام شد 

تو اسم مرا از یاد بردی و من اسم تو را

ما دیگر نه همسایه هم بودیم نه همسایه خدا

ما گم شدیم و خدا را گم کردیم

دوست من

همبازی بهشتی ام

نمی دانی چقدر دلم برایت تنگ شده

هنوز آخرین جمله خدا توی گوشم زنگ می زند

از قلب کوچک تو تا قلب من یک راه مستقیم است اگر گم شدی از این راه بیا

بلند شو

از دلت شروع کن

شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم  ...

او مسئول آن است که خوابهایم را تعبیر کند.او فرشته من است، همان موکل مهربان.اشک هایم را قطره قطره می نویسد.دعاهایم را یادداشت می کند. آرزوهایم را اندازه می گیرد و هر شب مساحت قلبم را حساب می کند و وقتی که می بیند دلتنگم ، پا در میانی می کند و کمی نور از خدا می گیرد و در دلم می ریزد،تا دلم کوچک و مچاله نشود.
به فرشته ام میگویم:از اینجا تا آرزوهای من چقدر راه است؟من کی به ته رویلهایم میرسم؟میگویم:من از قضا و قدر واهمه دارم.من از تقدیر میترسم.از سرنوشتی که خدا برایم نوشته است.من فصل آینده را بلد نیستم.از صفحه های فردا بیخبرم.میگویم:کاش قلم دست خودم بود....کاش خودم مینوشتم.....
فرشته ام به قلم سوگند می خورد و آن را به من می دهد و می گوید:بنویس.هر چه را که می خواهی... بنویس که دعاهایت همان سرنوشت توست.تقدیر همان است که خودت پیشتر نوشته ای...
شب است و از هزار شب بهتر است.فرشته ها پایین آمده اند و تا پگاه درود است و سلام.قلم در دست من است و می نویسم.می دانم که تا پیش از طلوع آفتاب تقدیرم را خدا به فرشته ها خواهد گفت.

عرفان نظر آهاری