داشتم تو اینستا میچرخیدم یه استوری دیدم که لحظه ای میخکوبم کرد نوشته بود :

اگه یه روز تو خیابون خودتو ببینی چی میگی بهش ؟؟؟

یه لحظه سرمو بالا آوردم و نگاهم رو سقف ثابت موند و فکر کردم اگه  واقعن خودم ببینم چی میگم بهش ؟؟

بعد یه لحظه گذشته مثل یه فیلم سینمایی از ذهنم گذشت ...

چشام پر از اشگ شد .. هق هق گریه امونمو برید ... و شدت گریه م به حدی شد که شونه هام تکون میخورد ...کلمات هی تو ذهنم رژه میرفتن ..

یه لحظه حس کردم خوده خسته مو محکم بغل کردم و باهاش گریه میکنم ..

به خاطر همه سختی هایی که به خاطر دیگران بهت دادم منو ببخش ..

به خاطر قربانی کردنت برای آسایش و رفاه بقیه و نادیده گرفتنت منو ببخش ..

به خاطر اینکه مهر تایید از اطرافیان بگیرم و نیاز به  " به به " و  " چه چه " الکی دیگران داشتم که احساس کنم کسی هستم کس کاذبی که از خودم ساخته بودم منو ببخش..

منو ببخش به خاطر اینکه نیازهای اطرافیانمو همیشه به نیازهای تو ترجیح  دادم ..

عزیزم منو ببخش به خاطر همه شب بیداریهایی که باعثش من بودم و تو تحمل کردی ...

به خاطر همه گریه هایی که به خاطر ندانم کاری و حماقتم تحمل کنی ..

به خاطر همه کم کاریها و دردهایی که به روح و جسم خسته ات دادم و همه همه غم هایی که بار شانه های خسته ات کردم ..

به خاطر ندیدنهایم و نشنیدنهایم و کر و کور بودنم که فریادهایت را نشنیده گرفتم منو ببخش ..

 شانه های خسته مو میبوسم و میگم .. 

نه .... تو رو خدا نه ... منو نبخش عزیزم هرگز منو نبخش ...

بگذار نبخشیدنت تنها دلخوشیم باشه ... عزیزم ... منو نبخش لطفا ..

و منه خسته مو دیدم که خسته و نزار با شانه های آویزان و تکیده  ازم دور شد و دور شد و دورشد و تو افق ناپدید ...

لی لی

.......................................................................

غ .ن : به نظرم هیج ضربه و ترومایی برزگتر و شدید تر از ضربه خوردن از طرف کسانی که انتظارم داریم ازمون محافظت و پشتیبانی کنن نیست ..!

ما بزرگترین معذرت خواهی رو به خودمون بدهکاریم .. بابت همه وابستگیامون بابت همه آدمهایی که اذیتمون کردن ولی ما نتونستیم رهاشون کنیم

بابت همه حرفهایی که دلمون شکست ولی صبر کردیم بابت همه دو رویی هایی که به روی طرف نیاوردیم دروغ های شاخداری که شنیدم و تحمل کردیم ..بابت خیلی چیزها..

زن ها وقتی زیاد چشم به راه ِ 

نشستن جوجه انگشت هایی مردانه ،

روی شاخ و برگ گیسو شان می مانند،

کلافه از این نداری و نبودن

یک روز 

دست به تبر می برند و 

به جان جنگل گیسو می افتند .

طوری که ما خیال می کنیم مد بوده لابد 

که از ریشه زده

غافل از این که بی نوا

مرد و مردانه 

خودش را شبیه نداشته اش کرده،

که معلوم نشود،

این چهره چهره ی همانی ست که نیست.

مردها ولی صبورترند

آن قدر در انتظار بوسه ی دلخواه می مانند

که زیر پای لبشان علف می روید

ما ولی باز فکر می کنیم مد بوده لابد 

طرف ریش گذاشته

غافل از این که بی نوا

خواسته معلوم نشود

اجاق بوسه نداشته که روی لبهایش 

لحاف کشیده سرما نخورند .

من فکر می کنم  مد 

همیشه دلش برای فقر سوخته

به ویترین  ها نگاه کنی می فهمی

لباس ها 

طوری پاره پوره اند 

که هیچ فقیری

احساس نداری نکند 

و نفهمیم که دارد که ندارد

یا همین عینک دودی

هم به کار پوشاندن گریه و اشک می آید

هم به چشم های کبود می ماند

| رسول ادهمی |

بالاخره یک روز تمام می‌شود

این دنیا با تمام سربالایی‌ها و سرپایینی‌هایش...

آدمی که تو را رنجاند،

اویی که تو را خنداند،

کسی که قلبت را به درد آورد،

اویی که آرامت کرد،

کسی که اشک‌هایت را دید و لبخند زد،

اویی که اشک‌هایت را پاک کرد و یا، با تو اشک ریخت

کسی که تمام وجودش پر از مهربانی بود،

و اویی که...

با همه‌ی آن‌ها، روزی جایی دور از این‌جا رو به رو می‌شوی؛

یا با لبخند به هم نگاه می‌کنید،

و یا فقط به هم، نگاه می‌کنید...!

آن‌جا دیگر کسی نمی‌تواند؛ چشمانش را روی قلبی که شکست، بغضی که به گلویی نشاند، اشکی که جاری کرد، زندگی شیرینی که خرابش کرد، دروغی که گفت، ببندد.

چون همان وقت که این‌جا چشمانش را روی تمام این‌ها بسته بود؛ کسی بود که چشمانش همه چیز را ثبت می‌کرد و به خوش‌خیالی آن فرد، لبخندی تلخ می‌زد.

گاهی باید کنار گوش تمام بی‌گناهان دل‌شکسته و پر از بغض دنیا آرام گفت: غمت نباشد؛ کسی که این‌جا چشمانش را بست؛ جایی دیگر بخواهد یا نخواهد

چشمانش باز خواهد شد، گوش‌هایش هم. و همان وقت اشکی را که جاری کرد و ندید؛ می‌بیند.

و صدای قلبی را که شکست؛ می‌شنود.

می‌دانی؟ تنها خوبی این دنیا این است که، تمام می‌شود

آرام بگیر...

آن‌جا، جای دیگری‌ست...

| مهسا رضایی

أحبک طبعا

و إلا ماذا یمکن أن أفعل

فی وطن منهوب وحزین... "

 ....

آری، قطعا دوستت دارم

وگرنه در وطنی غمگین و غارت شده

چه میتوانستم بکنم..؟!

| عبدالعظیم فنجان |