این روزهای غریب این روزهای عجیب این روزهای خاکستری و سرد

دلم عجیب گریه میخواهد .. یک گریه سیر ... یک گریه در یک حریم امن ..  یک زیارت ناب و خالص و رها و  ...سر بر یک  ضریح

سینه بر یک ضریح .. یک سینه داغ دیده و یک دل تکه پاره بر نیزه .. و فقط یک ضریح ...

اینروزها عجیب دلم هوایی است .. نمیدانم هوای چه ... ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

محل کارم از بد روزگار یا نه از هرچه که نمیدانم در کنار زندان شهرمان است دیوار به دیوار ...نه پشت به پشت .. از حیاط این اداره

دیوارهای بلند چهار متری بتونی سرد حصار اندوهی را کشیده و انسانهایی را در خود جای داده که هرکدام قصه ها و غصه هایی

دارند .. .

گاهی صدای ناله هایی میشنوم در اوج ازدحام ساعات اداری .. پشت این دیوارهای بلند بلند بلند .. بی شک همه آنها بدلیل بی دلیل

یک سهل انگاری ساده .. یک اشتباه ساده تر .. یک غفلت .. پشت این دیوارهای بتونی سرد گیر کرده اند با آن سیم خاردارهای بلند روی د

دیوار که بیشتر اندوه را مهمان دل آدم میکند ... تا آخر وقت اداری با ازدحام کار .. هر لحظه چشمم به ساعت است که کی تمام میشود و

راهی شهر و منزل شوم پیش بچه هایم بروم ... وقت اداری که تمام شده همه با عجله چنان از اداره میگریزند انگار از زندان فرار میکنند

ما که میدانیم هشت ساعت بعد کارمان تمام میشود این چنین بیقراریم و چشم به ساعت که برویم و برویم ...

وقتی به آن سوی دیوار می اندیشم به آدمهایی که مجبورند ماهها وسالهایی پر از اندوهی را در آن چهار دیواری بگذرانند ...  روح های خسته

و غمگین که بی شک همه خانواده دارند ولی  در یک آن یک صدم ثانیه کاری کرده اند  که مجازات آنرا میبینند ...

غروبهای غمگین جمعه که ما در شهر و دیارمان درحالیکه قادریم به هر چا که دلمان خواست برویم به دشت و دمن به شهری دیگر .. این چنین

دلمان میگیرد .. وای به حال زندانی که اسیر این حصار سرد اندوه است ... وای از غروبهای سردو اندوهناک زندان ....

این روزها ... این حال عجیب را در جلوی مغازه پرنده فروشی ها دارم .. دیروز جلوی مغازه پرونده فروشی ایستادم به پرنده های غمگین اسیر

و گرفتار  در نفس که غم از نگاه زیبا ولی غمگینشان فواره میزد مینگریستم و قلبم به درد میامد ...ایکاش آنقدر پول داشتم که میتوانستم همه

پرنده ها با قفس هایشان میخریدم .. آنها را در یک باغ بزرگ رها میکردم ... و بعد قفسهایشان رامیسوزاندم ...

این حال غریب .. این حس عجیب .. این تنهایی ممتد  و کش دار و سرد ... این بدبیاری های پی در پی و .... نمیدانم چه ...

این روزها حالم را نمیفهمم .. فقط اشگ از من گریخته .. اشگ هم تنهایم گذاشته ... یک تکه  گوشت در طرف چپ سینه ام هی خود را به

قفسه سینه ام میکوبد .. گاهی با درد .. و من کاملا حسش میکنم ...

خدایا این روزهای غریب .. تنهایم نگذار ... میترسم ... از تاریکی .. از این همه دیوار بلند .. از این هم قفس ..از  این همه حصار...

 از اینهمه کج فهمی...  میترسم ....

قرار بود به زیارت حسینم بروم .. سر بر ضریحش .. سینه بر ضریح شش گوشه اش بگذارم.. همه چیز مهیا بود .. همه چیز

ولی در آخرین لحظه ... گذرنامه ام ... گذرنامه ام ناباورانه گم شد.. فهمیدم که حسینم  هم مرا پس زد . مرا نخواست .. مرا نخواست ..

خدایا یک زیارت ناب .. یک زیارت ... یک زیارت ... یک زیارت ... ترجیحا یک ضریح شش گوشه ...از ته ته ته ته سلولهای دل شکسته ام

 میخواهم ...میشنوی .. می بینی ...یا سمیع و یا بصیر..