بعضی دردها هست که یه جور شیرینی دارد

که کشیدنش زجرآور است...خب چون درد است...اما یک حلاوتی دارد

مثلاً...مثلاً درد عشق...چه میدانم...درد دوست داشتن...

یک جور تلخی دارد...یک تلخی که با شیرینی همراه است...

مثلاً مثل دارک چاکلت!

این دردها را آدم دوست دارد...دوست دارد بکشدش...زجر میدهد...عذاب میدهد آدم را...

اما باز آدم دوست دارد بکشدش...دلش میخواهد تجربه اش کند...

حتی گاهی به قیمت همه چیزش...به قیمت همه ی وجودش...روحش...زندگی اش اصلاً...

مثلاً...مثلاً یک مثال کلیشه ای و قدیمی اش...همین سوختن پروانه در آتش شمع...

این دردها ارزش دارند...اعتبار دارند...تقدس دارند یک جورهایی...

اینها را گفتم که بگویم دردهای دیگری هم هست...

یک دردهایی هم هست که فقط تلخ است...مثل زهرمار است اصلاً...

تو بگو حتی یک ذره حلاوت...یک سر سوزن شیرینی...؟

این دردها را آدم دوست ندارد بکشد...

این دردها یک جورهایی به قول هدایت مثل خوره، آهسته روح را در انزوا میخورند و می تراشند...

این دردها ارزش ندارند...این دردها پست اند...تقدس ندارند...

این دردها فقط عذاب و شکنجه اند...

مثلاً...مثل به صلیب کشیدن می مانند...یا مثل سنگسار...می فهمی؟...شیرینی ندارند...

این دردهاست که آدم را پیر می کنند...آدم را می میرانند...

این دردها روح آدم را می کُشند...بیزارم از این دردها...متنفرم ازشان...اما دنبالم می آیند...

مثلاً...مثل سگ...میخواهند پاچه ات را بگیرند...!

از آن سگ های هار...که تا تکه پاره ات نکنند ول نخواهندت کرد!

میدانی؟ آدم را یارای ایستادگی نیست این دردها را...!

میکُشندت....مثل کسی که شنا بلد نیست و توی دریا دست و پا می زند...

یک دست و پا زدن بی فایده...چرا که به زودی به زیر آب می رود...

غرق می شود...خفه می شود...جنازه اش یا می گندد یا غذای جانوران دریا می شود...

هیچ ردی ازش نمی ماند...انگار که هیچ وقت نبوده...نیست می شود...

آه  از این دردها...فغان از این دردها...

از :  هذیان های یک دیوانه بارانی