دنیای یک نویسنده دفتریست که آن را به اندازه تمام آرزوهای بر باد رفته ی جهانش دوست دارد

قلمی است .. که روایتگر درد است ..

دردی که با چشم سر نمیتوان دید .. و با دست نمیتوان لمس کرد ..

یک لیوان چای ، موقع نوشتن ، دنیای یک نویسنده را زیر و رو میکند ...

دلخوشی دیگری در این عرصه ی ابهام وجود ندارد ...

باور کنید اصلا به سن وسال و تجربه نیست ...

نویسنده های واقعی ، از بدو تولد ، برای این ماموریت به جهان آمده اند ..

آنها در ذهنشان مدینه ی فاضله ای داردند که برای تحققش میکوشند ..

دلی دارند که با کوچکترین درد جامعه تیر میکشد ..همه را دوست دارند ..

مثل دیوانه ها عاشق میشوند ... با بقیه متفاوتند .. عجیبند ...و اگر بفهمی کمی دوست داشتنی ..

الزاما هر کس که مینویسد نویسنده نیست ...

کاغذ و قلم را هر آدمی میتواند در دست بگیرد ..اصلا نوشتن حق مسلم انسانهاست ..

اما نویسندگی روی پیشانی نویسنده های راستین حک شده .. آنها صاحب روحی اند که گویا میلیاردها سال تجربه دارد

از سالیان دور میزییستهو هر بار برای انجام رسالتش به جسم یک انسان تزریق میشودووو

این روح درد کشیده ی کهنسال ، جوهره و اصالت یک نویسنده است ..

به  اعتقاد من آدمها باید ذاتا نویسنده باشند ...در غیر اینصورت نظم دنیا بهم میریزد ..

یادتان باشد : نویسنده بودن ، در حجم ترافیک بی مهری این روزها و در میان زندگیهای ماشینی شغل نیست ...

خریدن تمام دردهای جامعه ای خوب زده است به جان ...به جانی که .. آن هم برای خودت نیست ...

نویسنده که باشی دردهای جامعه ات بی اختیار روی کاغذ روانه میشوند ..سکوتهای چندین هزار ساله را ، روی صفحه ه ای مجازی فریاد میزنی

اصلا انگار نیامده ای که برای خودت زندگی کنی .. از هر ظلم و بی مهری دلت میگیرد ...شاید خداوند نویستده ها را آفرید تا تاریخ تکرار نشود ..

 و ما اگر کمی محکوم به تکرار چرخه ی بیرحم درد نبودیم

نویسنده واژه ی ناملموسیست قطعا ...

در جامعه ای که با کتاب بیگانه است و اصلا کتاب نمیخواند ...

نرگس صرافیان