راند بعد راند ماست ...

خسته ام میدونی مثل بوکسوری شدم که توی راند اول اونقدر مشت خورده که خونین ومالین افتاده گوشه رینگ 

اما تا داور میشماره که ناک اوت رو اعلام کنه ،دندوناشو به هم فشار میده دستش رو میگیره به طنابهای رینگ و بلند میشه 

خونین و مالین ... اما بلند میشه میخواد انقدر مشت بخوره که راند اول تموم بشه و بره تا راند دوم ..

وقتی داشت حرف میزند نگاهش میکردم انگار درست وسط رینگ بود ..حلقه کبودی دور چشم هایش و باریکه خونی از لبش تا زیرچانه اش 

لیز خورده بود ... انگار خلاصه همه ما بود که صبح از خواب بیدار میشویم و از بی مبالاتی مهمان های همسایه بغلی که تا نصفه شب هوار کردند  و نگذاشتند بخوابیم و مشت خوردیم اما به راند صبح رسیدیم ..

آسانسور گیر کرده چون همسایه بالایی در را باز گذاشته .. مشت میخوریم ..میخواهیم از پارکینگ بیرو ن بیاییم یک نفر ماشینش را درست روبروی در پارکینک پارک کرده ، مشت میخوریم ، از این راند هم رد میشویم .. رادیو را روشن میکنیم از بیکاری میگوید .. گرانی ، بی آبی خرمشهر ، افزایش قیمت دلار ، تحریم .. مشت میخوریم .. 

اما خونین و مالین لبهایمان را میگزیم ..دندانهایمان را به هم فشار میدهیم و بلند میشویم ..امیدواریم به راند بعد به اینکه تاب بیاوریم و برگردیم به رینگ زندگی .. شاید حریف خسته شد .. شاید داور مهربانی کرد .. شاید مثل ملوان زبل اسفناجی خوردیم و با مشت های آهنی رقیب را در هم شکستیم ..

ما مشت میخوریم اما ناک اوت نمیشویم ..تسلیم نمیشویم .نمی میریم ..مزه خون شور است و وقیح ..ته دل آدمی را خاکی میکند اما نمی میریم ..

دست مان را میگیریم به طناب رینگ و بلند میشویم .. باید تاب بیاوریم تا راند بعد .. راند بعد ..

به جای ناله کردن ، غر زندن ، زار زدن و فرار کردن و التماس به داور و خدا که فقط رقیب را جسورتر میکند باید تاب بیاوریم .. ما پناه خودمان هستیم ..کس خودمان دارو ندار خودمان ..

همه مان نمیتوانیم مهاجرت کنیم ..  باید بایستیم ..میگذرد این مشت های هولناک ..میگذرد ..

هر کس که میگوید هیچ امیدی نیست دروغ میگوید  حرفش را گوش نکیند ..اگر واقعا هیچ  امیدی نیست چرا نمیرود توی قبر بخوابد ؟

با همه تلخی این روزها ته دل همه مان هنوز امید سوسو میزند .. مثل شمعی در باد .. مثل مردی که حکم اعدامش به حبس ابد تقلیل یافته و هنوز امیدوار است ..

مزه خون توی دهان من هم وقیح  است ..زانوانم را سست میکند اما دست میگیرم به طناب رینگ به شانه شما و لجوج می ایستم ...

ما برای شکست آفریده نشدیم ... این رخت چرکین و پاره ناامیدی را بکنیم از تن .. 

تنها مردگان شانسی برای تغییر زندگی ندارند ... تو مشتت را بزن روزگار لعنتی .. محکم تر بزن ..لعنتی