عصر که خسته و  نالان رسیدم خونه بجه ها نبودن  ناهار نداشتم چون میدونستم نیستن .... وقتی دوباره  یه کلمه یه خاطره تلخ با منجنیق منو برمیگردونه به او روزا و شبای لعنتی ..

تن لرزه ها  با  ارتعاش صدام و بغض و گریه که قاطی میشن ... دهنم مثل چوب خشک میشه و دست و بام یخ میزنه و گز گز میکنه .. حال رانندگی نداشتم به زور خودمو رسوندم خونه  و یه کله رفتم تو رختخواب ...

گاهی سکوت و تنهای خونه یه نعمت بزرگیه ... خوابیدم یه لحظه بیدار شدم  وقتی خوابیدم همه جا روشن بود ولی الان خونه غرق تاریکی بود فکر کردم صبحه و باید برم سر کار ساعت و دیدم  نزدیک هشت بود ... وای دیرم شده

با شدم   سر درد م و بلافاصله فلش بگ ذهنم و دوباره ... یاد آوری حرفایی که چند ساعت بیش زدم و شنیدم .... صدات ... صدام ... کلمات سخیفی که دوباره روحمو خراش داده ... خاطراتی که هیج وقت کهنه نمیشن ...

حرفای تکراری که  هیجوقت تموم نمیشن ... ایکاش حرف و گلایه و مصبیت و خاطره تلخ مثل یه آب بود توی یه بشکه بزرگ سرشو میگرفتی بایین و رها میکردی تا خالی خالی بشن و تموم بشن و هیچی هیچی داخل بشکه ذهن و روحت نمونه ..

یا ذهن و قلب و روح آدمم مثل گوشی موبایل بود وقتی زیاد از حد بر میشد و هنگ میکرد .. یه فلش میزدی بر میگشتی به تنظیمات کارخونه ...  از اول ... حافظه ها باک .. سرعت زیاد ... انگار با یه فلش زدن به گوشی همه خستگی هاش میره ... همه خاطراتش

جه خوب و جه بد باک میشن ووو  انگاری نوی نو میشه .. و انگار یه نفس راحت میکشه ... باور کن هر وقت به گوشیم فلش میزنم  تو دستم انگار سبک شده .. خالی شده .. آروم شده ... دیگه نفس نفس نمیزنه ...صدای آخیش گفتنشو واضح میشنوم ...

دیگه هرجی میگی زود گوش میکنه ... هنگ نمیکنه ... و با دلت راه میاد ... کاش میشد به قلب و روحم یه فلش برنم ... بیفتم یه گوشه یه چند روز بی دغدغه  بی هراس دیر شدن کار دیر شدن غدای بچه ها .. تموم شدن نون تو خونه ... سر رفتن هزار باره شیر ..

تمیز کردن گاز ... زدن دگمه لباسشویی ... اتو کردن لباس ها ... تموم شدن داروهای رنگ و وارنگ که هی تموم میشن و تموم میشن ... وقت آزمایش مادر ... دل نگرانی های همیشگی مادرانه ... اگه یکیش دیر کنه ... به همه این دل نگرانی های نا تمام همیشگی

یه فلش به مغز و قلب و روح میزدی و یه آخیش بلند میگفتی و بر میگشتی  به روزهایی که هیج غم و غصه ای نداشتی ... گفتم غم و غصه .... اصلا مگه میشه آدم بی غم و غصه ... هر برهه از زمان و زندگی آدمی بر از غم و غصه هاییه که وقت زمان و مکانش با سن و سالت

فرق میکنه رنگش فرق میکنه ...

هر کسی تو زندگیش باید یه کسی باشه که وقتی نگاش میکنه  همه غمهاش درداش دود  بشه بره رو هوا ... کسی که وقتی کنارشی وقتی هم نفسشی هیچ غمی نتونه حریف دلت بشه .. وقتی بغلش میکنی وقتی بغلت میکنه از ته دلت یه آخیش بلند بگی ...

کسی که میدونی هیچ وقت هیج وقت تنهات نمیزاره ... کسی که تو بدترین شرایط روحی و جسمت کنارته میدونی که هست که هست که هست ... ما که نداشتیم

و جقدر متاسفم برای قلب و روح خسته و رنجور و بیمارم که  زخمش انقدر عمیق شده که میشود درختی در آن کاشت ... و میدانم که سالیان سال بعد از مرگ هم این زخمها ی عمیق التیام نمیا بند ...

خسته ام .. الان که دارم مینویسم به زور چشمام باز ند و   اینرا میدانم همینکه صفحه را بستم و تاریکی دوباره هجوم   آورد خواب هم فراری میشه ...  خدایا امشب دوباره غریب و خسته ام  محکم بغلم کن میترسم  ... سردمه ... تنهام .. خدایا امشب همه دلوابسی ها  نگرانی ها

غصه ها غم ها دردها و مه های غلیظ دهن و روحم را  در آغوش امنت میزارم ... خدایا خودت امشب یه فلش بزن  به قلب و روح خسته ام  ... میخوام صبح که با شدم برگردم به تنظیمات کارخونه ت ... میشه ....
 شب به خیر خدا جونم ...