یه وقتایی تو زندگی هست که انقدر فکر کردی ، انقدر تو فکرت جنگیدی ،  انقدر دو دوتا چهار تاکردی ، انقدر کم آوردی و انقدر تو فکرت  هزار بار مردی و زنده شدی ...

انقدر خوبی کردی و بدی گرفتی ، انقدر فداکاری کردی از خواسته های بحقت گذشتی ، انقدر گندم کاشتی و خر زهره درو کردی .. بی سپر، بی سلاح جنگیدی ، انقدر

زخمی شدی و افتادی و بلند شدی .. انقدر...  بعد از  جنگی نابرابر با زندگی شبها خونین و مالین در بستر تکه تکه های روح وجسمت و با اشگ چشم کنار هم گذاشتی و چسبوندی ..

انقدر در اوج  ضعف و خستگی تظاهر به قوی بودن  کردی ، انقدر صبح که رخمی و خسته  از بستر پا شدی  و بعد از دست و رو شستن دوباره نقاب قوی بودن به خودت زدی و از خونه زدی بیرون

 انقدر ... انقدر و  انقدر ..... که دیگه خسته شدی ..  دیگه از پا افتادی ..

که آخرش گفتی ولش کن .. بالاخره یه چیزی میشه دیگه .. یا میشه یا نمیشه .. یا میاد یا نمیاد .. یا درست میشه یا نمیشه .. یا خوب میشه یا بد ..

این همه فکر نداره .. این همه حال خراب کردن  نداره .. اینهمه بدقلقی و ناراحتی نداره !!!!

از یه جایی به بعد میزنی زیر همه چی ...  دیگه هیچی و  هیچی برات مهم   نیست ...بعضی وقتا باید رهاش کرد .. این  فکر لعنتی و میگم ...

و وقتی حب بیخیالی میخوری و یه لیوان آبم روش .. انگار از قفسی آزاد شدی .. و پرهای خسته و بیحست که انقدر نپریدن پرواز یادشون رفته !!! یکباره  باز میشن و اوج میگیری..

 و یه بی نیاز ی عجیبی و تجربه میکنی .. بی نیازی  مطلق از همه چیز و همه کس .. وقتی میگم همه چیز و همه کس ...  به معنای واقعی کلمه ... که حسش برای کسی که تجربش نکرده ..

واقعا سخته ...

دیگه تنهاییت برات سخت نیست ..دیگه بی پولی هم شاق به نظر نمیاد .. دیگه از هیچ کس انتظاری نداری .. هیچ انتظاری .. حتی از عزیزترین نزدیکانت ... دیگه مهم نیست کسی که هزاران هزار بار

مشکلشو حل کردی  واز جون ودل براش مایه گذاشتی  حتی ماهها  سراغی ازت نمیگیره .. . کسی که در اوج نداری و بدبختی و بی پولی تنها گزینه رو ی میزش بودی و میدونسته دست رد به

سینش

نمیزنی وقتی بی نیاز میشه تو براش غریبه ای .. دیگه اصلا مهم نیست حتی اگه بچه هات که تمام عمر و جوونیت زیر پاشونه  فقط به خودشون فکر میکنن ..

و این بی نیازی این بی نیازی  و  اقناع روحی  بزرگترین موهبت الهی میشه برات .. یه حس باورنکردنی و ملموس .. یه حس مثل همون یه سکه کوچک و گرم و نورانی  بطن چپ  قلبت که وقتی روش زوم

میکنی یه حالت نشئه و خلسه خاصی روحتو میگیره ... یه حس باور نکردنی که نمیشه توصیفش و دقیق گفت مثل بوی سیب ترش .. بوی گل یاسمن چطوری به یکی بگی چه شکلیه ؟؟؟

یه حس شگرف و ناب که با هیچی نمیشه توصیفش کرد ..هیجی ...

دیگه مهم نیست ... وقتی همکارت برای ترفیع به هر ذلتی تن میده و له له میزنه .. تو فقط نگاش میکنی .. و لبخندکی تو دلت میزنی .. برای این همه حرص و آز تموم نشدنی ...

وقتی همجنسات نهایت لذتشون خریدین مانتوی میلیونی و النگوهای سنگین و گذاشتن رنگ موهای آنچنانی چند میلیونی و فخر فروختنه به همدیگه اس .. درحالیکه از باطن  زندگیشون خبرداری ..

که میدونی نکبت از سر و کولشون بالا میره .. همه شاکی ..  همه عصبانی ..همه زمخت و بد فکر .. همه یه ویترین خوش رنگ و  لعابن که فقط ظاهرشونو حفظ میکنن ..

به قول یه روانشناس مردم ترجیح میدن تو باطن بدبخت باشن و مردم تو ظاهر اونا رو خوشبخت بدونن تا اینکه خوشبخت باشن و مردم بدبخت فرضشون کنن ..

مهم ظاهره .. یه زن ممکنه دهنش پر از دندونای خراب و  نصفه و نیمه باشه .. ولی عوضش  تا آرنج طلا داشته باشه که ملت فرض و  بر بی نیازی و پولداری اون  بزارن ..

یه مرد ممکنه در بدترین وضعیت مالی باشه حق خواهر برادراشو بالا بکشه  حق زن و بچه شو  و با هزار قرض و قوله ماشین شاشی بلند سوار بشه تا بگه من دارام و فقیر نیستم .. درحالیکه ... درحالیکه ...

هیچ کدوم اونی نیستیم که نشون میدیم ..

 و تو به موهای ساده و سفیدت تو آیینه نگاه میکنی وکیف میکنی ... از فیلم تازه ای که دیدی و تو خواب با شخصیتاش زندگی کردی .. کتاب تازه ای که خریدی و از ته ته دل صفحاتشو بو کردی و لذتشو بردی

و شبها ت با این لذتهای واقعی دیگه سیاه نیست .. دیگه طولانی نیست ..  وقتی یه کتابی و  شروع میکنم با خودم میگم واقعا عمرم کفا ف میده اینو تموم کنم ..

دیگه بیشتر از اینکه کمد لباسامو پر کنم به کتابخونم فکر میکنم .. به اینکه این کتابخونه رو انقدر بزرگ کنم که یه روز نوه ام جلوشون وایسته و ناباورانه بگه : مامان جون واقعا شما  همه اینا رو خوندین ..

و من با لذت و سربلند بگم .. همشونو .. عزیزم همشونو ..

همیشه از یه کلماتی تو ذهنم غول ساخته بودم .. غولهای به شاخ ودمی که همه زندگی و جوونیم و باهاش سوزوندم .. . کلماتی که الان به نظرم مسخره میان ...

تنهایی و به بودن با کسانی که آرامشمو به هم میریزن ترجیح میدم ..

یه روزی از مرگ میترسیدم ..خیلی خیلی نه به خاطر خودم فقط به خاطر بچه هام .. مادر م .. که چی میشن بعد از من .. ولی حالا دیگه از مرگم هم هراسی ندارم ...

میدونم یه شبی ... یه روزی یه ساعتی با یه بوس کوچولو به سراغم میاد  و منو با خودش میبره ..

و گاهی به خودم میگم هر سال از تاریخ و ساعت مرگم چه بی تفاوت رد میشم چون نمیدونمش ...

و این پایان من نیست .. من در نقشی در جلدی و کالبدی دیگر دوباره زندگی خواهم کرد .. نفس خواهم کشید ..عاشق خواهم شد .. و دوباره .. ودوباره  های بسیار ....

چنانچه پیش از این بوده ...

لی.لی

...........................................................................

پ . ن : وای چقدر حرف داشتم .. ولی نمیومد..حرف مثل شعر باید بیاد .. باید مثل یه جام لبریزبشه...  سرریز بشه تا بشه بیانش کرد ...