علم روانشناسی میگه: وقتی کسی و واقعا دوست داری و از دستش میدی..
شاید بتونی بعدش با کسی باشی...
ولی همیشه همیشه یه گوشه ی ذهنت کنار همه اتفاقات خوب و بد زندگیت ، فقط اونو کنار خودت تجسم میکنی
یا موقع بد بیاری و اعصاب خوردیات، وقتی به آرامش اساسی نیاز داری ، کسی جز اون نمیاد به ذهنت ...
وقتی کسی که دوست دارید میزارید .. و کسی دیگه ای را وارد زندگیتون میکنید
در واقع اول به خودتون، دوم به کسی که وارد زندگیتون کردین ( چون اون از همه جا بیخبره )
و سوم به کسی که رهاش کردین ظلم کردین ...!!!
و این در کائنات بیجواب نمیمونه .. قطعا بی جواب نمیمونه ...!
و به بعضی هام باید گفت مرسی که رفتی .. مرسی که رهام کردی ...
باید بهشون گفت : وقتی رفتی و دست کس دیگه ای رو گرفتی فکر میکردم دنیا به آخر رسیده و تموم شدم فکر میکردم دیگه نمیتونم بخندم ...
اما ... رفتنت درسای زیادی بهم داد .. مرسی که باعث شدی بفهمم ارزش و لیاقت واقعی من خیلی خیلی بیشتره از این حرفاست ...
فهمیدم دنیا با این همه آدم و قشنگیاش و حتی زشتیاش اونقدرا هم کوچیک نیست که من خودمو فقط محدود به تو ، فکرکردن صرف به تو ، به کسی که زندگیشو کنار کس دیگه ساخته کنم ..
هر چند دیر ولی فهمیدم آرامشم ، خودم و خونواده ام از همه ی دنیا مهمترن ... و این یعنی رها شدن ...
مرسی که باعث شدی که قوی ترین باشم ! مرسی !!
................................................
غ . ن : آه من دیشب به تنگ آمد دوید از سینه ام .................. داشت میامد بسوزاند تو را ، نگذاشتم