گاهی به صبوریم میاندیشم که آنقدر صبور بوده ام آنقدر تحمل کرده ام ...که خستگی  سالهای عمرم  بر قلبم سنگینی میکند

هیچ کس هم مدال افتخار صبوری  را بر گردنم  نیاویخت ..و من فقط گرفتاری یک  عادت لعنتی شدم

که در چشم  دیگران  وظیفه ای  بیش نبود ..چقدر دیر فهمیدم صبوری  که از حد بگذرد باران حماقت بر سرت آوار میشود....و من  به یکباره  یاد  گرفتم  دیگر کسی رو دوست نداشته باشم

باری  روی شانه هایش  نباشم ...که نداند با من  چه کند  و کجای  دلش بگذارد؟؟؟

که من  یکباره یاد گرفتم همه اعتمادم  را در کوله پشتی ام  پنهان کنم  تا دست  هیچ  احد الناسی به آن  نرسد تا  بشود اسباب بازیهای کودکیهای نداشته  اغیار ومن به یکباره قدر کشیدم  و....بزرگ شدم ...

وتصمیم گرفتم دیگه خودمو  گول نزنم.. بیخودی ادعای دوست داشتن کسی رونکنم وقتی حتی  خودمو نمیتونم  دوست داشته باشم ...

نصف بیشترمون باخودمون قهریم ..اونم  فقط  به خاطر کارآیی  که آدمای دیگه باهامون کردن ...

پس  با خودت آشتی  کن  .. درست وقتی  که کاری رو  که  دلت نمیخواد انجامش میدی..یا کاری که دلت میگه انجامش بده ولی  بهش  گوش  نمیدی دقیقا همونجاست ..که دلت  بهت پشت میکنه ...  این و هرگز فراموش  نکن.. تانتونی خودتو دوست داشته باشی و برا ی  خودت ارزش قایل نباشی .. هیچ  کس و نمیتونی دوست داشته  باشی ..

هیچ وقت خودتو  دست کم نگیر.. گاهی روبروی  آینه  میایستم...به خودم  نگاه میکنم  ..  به زن زیبای توی  آینه ...خیلی وقته که خودمو  زیبا و بی  کم وکاست  می بینم ...

به  زنی  که   تو  بدترین و وحشتناکترین  لحظات  زندگیم یه ثانیه تنهام نزاشته ..  بهم پشت نکرده .. انقدر زجرش دادم ..با بی فکری  و ندانم کاری وجهل مرکبم   عذابش  دادم  ولی

بازم سنگ صبور لحظه های سخت  زندگیم  بوده.. به دستهایی که  اشگامو  پاک  کرده...  به پاهایی که   بدترین جاها بردمشون و پا به پام اومده و دم نزده ..به قلب همیشه صبورم

که  با این  همه رنجی  که  توش تلمبار  کردم باز بی وقفه و مدام  خون و پمپاژ  میکنه و بدون گلایه  همراهمه....

و  این و فهمیدم  هر چند  دیر .. که هیچوقت عشق زیاد ... مهربونی زیاد ...اهمیت بیش از حددادن به اطرافیانم .. نادیده گرفتن  نیازهای شخصی مادی  و معنویم برای گرفتن  رضایت

اطرافیانم ... بخشش  بیش از حد ... دلسوزی  بیش ازحد ... هزینه  کردن روح وجسمم برای دیگران حتی عزیزترینشون.. باعث نمیشه  که اونام منو  همونقدر دوستم داشته باشن..

 اصولا انسان موجودیه که هر چیزی رو که  بدون  هزینه  بدست بیاره دست کم میگیره ...

حیف  که تو هیچ دانشگاه ومدرسه ای این درسا  رو  بهمون نمیدن .. حیف که زندگی  اول  امتحان میگیره بعد درس میده .. حیف که وقتی عمرمون داره کم کم تموم میشه  اینا رو 

یاد میگیریم .. حیف که  تو بهترین روزا  و  لحظات زندگیمون هیچ والد باسواد و دانایی هیچ   راهنمایی  نداشتیم...

هزاران افسوس ... ازعمری که  بیهوده سپری  شد ...

ولی خدایا بازم  شکرت که کمکم میکنی  بهترین  خودم باشم .. و بهم قدرت  و فرصت این و میدی که  برای آرزوهام  بجنگم ...

لیلی

..............