به فرصت این روزهای باقیمانده از سال، به احترام زندگی که تقدیم شد تا معجزه وار تجربه شود. به احترام زخم ها که درس شدند و با هر بار
عمیق تر شدن، زنگِ اخطار شدند؛ عمرِ عزیز را پای بیهودگی ها تلف نکنید.
رفتنی های مانده را بفرستید بروند، مانده ها سمِ خطرناکِ دل و روان و تن اند...
رها کنید نشدنی هایِ کش آمده را که هر چقدر دیرتر، کشیده اش دردناک تر...
جا باز کنید برای آمدنی هایِ پشت در مانده نفسی تازه کنید...
به تنهایی لاکردار لبخند بزنید، جوری که نفهمد از او ترسیده اید، آنقدر باشید که او پا پس بکشد...
خدا و شانس و قسمت را رها کنید، خودتان را بچسبید. هر چه میخواهید از خودتان بخواهید. هر چند که اندک گیرتان بیاید، هر چقدر که خسته
باشید...
اگر پی عشقید عشق را بسازید. ساختن کجا و گدایی کردن کجا...!
اگر قرار به زندگی ست برگ های مرده را هَرَس کنید.
اگر قرار به مردن است... چه کسی میداند کی و چطور...
پس تا آن روز اضافه بر آنچه که ذاتِ زندگیست، خون بر دل دلگیرتان نکنید...چه چاره ای غیرِ این!
| پریسا زابلی پور |
...............................................................................
پ .ن : دلم برای چی تو تنگ بشه ؟ .. اینکه تو گورستان گوشیتو باز بزاری و بشینی روبروم .. و ...........
سکوت کرده ام و صدایم
زندانبانِ زنی ست
که می خواهد بگوید:
"دوستت دارم"
عزیزم!
با بغضی که گلویم را می فشارد
با کلامی که از شکنجه ترسیده است
دهانم، تنها به بوسیدن تو گشوده می شود
عشق، رازی ست که در سینه حبس کرده ام
عشق، دوستت دارمی ست
که در صدایم بال بال می زند
بعد از این
هر پروانه ای که از حنجره ام بگریزد
تنها روی انگشت های تو می نشیند...
| مهسا چراغعلی |
تو اشتباه محض من بودی
با این همه بازم دوسِت دارم
هر کی بپرسه عشق یعنی چی؟
رو اشتباهم دست میذارم
وقتی بهت میگم هوا سرده
یعنی برام آغوشتو وا کن
میدونی چی میخوام بگم اما
عیبی نداره. باز حاشا کن
یه ذره غم میشینه تو چشمات
انگار اسپندِ رو آتیشم
اشکامو میبینی‌و میخندی
میخندی اما من سبک میشم
با اینکه دستام از تنت دوره
هر چند خورشیدی و فانوسم
من شاعرم! هر چی بخوام میشه
حتی صدای پاتو میبوسم
نیستی‌و با عکسات خوشبختم
شاید بگی از ساده لوحیمه
این رابطه مرده برات اما
اسمت هنوزم رمز گوشیمه!
| یکتا رفیعی |
انگارکه خداوند
معشوقه ای داشته باشد،
انگار که معشوقه اش
ترکش کرده باشد
انگار که خداوند تو را
در لحظه ی تنها شدنش آفریده باشد
زیبایی تو
غم انگیز است...
| علیرضا قاسمیان خمسه |
زمستان دارد
به بهار برمی گردد
شاید تو هم به من بازگشتی
ولی دیگر
سیاهی به موهایم بر نمی گردد
و عشق
هر چقدر هم شعبده بازِ ماهری باشد
نمی تواند اندوه را
در دست هایش غیب کند
و شادی را
از کلاهش بیرون بیاورد...!
| نسترن وثوقی |
