جان من را گرفتی و رفتی
در خیابان تا ابد بن بست
باز با این وجود معتقدم
عشق تنها دلیل زندگی است
در خیابان تا ابد بن بست
اخم کردی به من زمستان شد
خواستم تا ببوسمت اما
این سعادت نصیب باران شد
خوش به حال کسی که با لبخند
در کنارت نظر به آیِنه کرد
آن که نبض تو توی دستش بود
دکتری که تو را معاینه کرد
کاش جشن تولدت باشم
عمر من را هزار باره کنی
هر کسی از علایقت پرسید
کاش می شد به من اشاره کنی
نامت ای خوب اگر دلآرامست
دل ما را که خوب آشفتی
با همان قلب سرد و بی احساس
جالب اینجاست شعر می گفتی
.
.
باز با این وجود معتقدم
عشق تنها دلیل زندگی است
| احسان رشیدی |
به من بگو چرا؟
بگو چرا این چنین خوشبویی؟! که عطر تنت مثلِ حیاطِ خانه ی مادربزرگ که پُر میشد از عطرِ بهار نارنج، خواستنی ست و دوری از آن، دلتنگی می آورد؟!
که چشمانت آنچنان گیراست شبیه به فَواره ی حوضِ آبی رنگِ وسطِ حیاطشان،که در عالم کودکی، محو تماشای آن میشدم و برای من، جذاب‌ترین جایِ جهان بود!
که لب هایت، آه امان از لب هایت که به مانندِ شیرین ترین میوه ی آن حیاط است که تمام لذت خوردنش، در این بود که خودت بچینی اش...
و دست هایت، شالگردن زمستان های آن حیاط است،که دور گردنم میپیچید و گرما میداد...
و آغوشت...خودِ خودِ آغوش مادربزرگ است که هرکه دنبالم میدوید یا قصد صدمه زدن را داشت، یا اصلا هروقت امنیت میخواستم، به آن پناه میبردم...
بیا بگو...چرا ناب ترین حس دنیای کودکی ام،به بودن امروز تو گِرِه خورده است و از وقتی تو آمدی، هرچه خاطره مرور میکنم، شیرین است...
| غزاله دلفانی |
نه عاشقت نباشم
وقتی به من تکیه می کنی
روی شانه ام اشک می ریزی
و روی سینه ام قلب می کشی،
ای کاش خواندن می دانستم
تا بفهمم روی تنم چه می نویسی
ای کاش آغوش داشتم
تا برای همیشه می ماندی
اما من فقط یک دیوارم
یک دیوار غمگین!
که نمی داند سرش را به کجا بکوبد
| سامان اجتهادی |
هیجده سالم که بود مجبور شدم یک نفر رو فراموش کنم و چون بلد نبودم، مثل بچه ها گریه میکردم...
آدمها برام پر از حرفای نامفهوم بودن...حرف هایی مثل «بعدا به حال این روزهات میخندی» یا «جاش رو آدمهای دیگه پر میکنن.»
تا مدت ها، شب ها رو بی خواب بودم. بعضی از آدما رو تو خیابون از پشت با اون اشتباه میگرفتم، بعضی وقت ها دلم برا صدا کردن اسمش تنگ میشد و با هر آدمی که اسم اون رو داشت دمخور میشدم.
خودم رو مقصر میدونستم و احساس میکردم اگر آدم بهتری میبودم اون هیچوقت منو به حال خودم رها نمیکرد.
گوش کردی؟ امروز که تو حال سالها پیش من رو داری و قلبت فشردست، بذار برات حرف های نامفهموم نزنم...
تو قرار نیست هیچوقت به حال این روزهات بخندی. تو امروز با تمام وجودت موسیقی غمگین رو میفهمی، میتونی از ته دل گریه کنی و شب ها از بی قراری بیداری...
تو نمیفهمی چقدر تو دنیای آدم بزرگ ها فراموش شدست بی قراری. گریه ی از ته دل و شب بیداری برای کسی که دیگه نیست. فیلمش کن، عکسش کن، بنویس.
من بهت میگم اگر قلبت فشردست و گریه داری، تا میتونی ازشون لذت ببر چون سالها بعد، آدمها نمیذارن با خودت انقدر صادق باشی!
| امیرعلی ق |
........................................................
پ .ن : هیجده سالم بود سال آخر امتحان پیش دانشگاهی رو داده بودم .. یه روز عمه پیرم که بادقت نگاه میکرد بهم گفت الان چند سالته ؟ گفتم : هیجده سال
آهی کشید عمیق و جانسوز آهسته گفت کاش همسن تو بودم .. خندیدم و آنروز حرفش را نفهمیدم .. ولی الان که به پسرم که دقیقا هیجده سالشه نگاه میکنم از ته دل
آه میکشم و میگم ایکاش همسن تو بودم عزیزم .. اونم میخنده .. . اونم نمی فهمه ..
