ای کاش شارژ دو هزار تومانی صداقت هم بود

یا شارژ پنج هزار تومانی شرف و مردونگی

شارژ هزاری درک و شعور داشتن هم برای چند روز کفاف میداد

ای کاش میشد انسان بودن را هم شارژ کرد

اگر انسانیت را تمام کردیم پیام ضروری بفرستیم و دیگران کمی انسانیت به ما انتقال میدادند

البته به شرط اینکه خودشان انسانیت داشته باشند

صداقت اگر پولی بود

شاید دیگر کسی دروغ نمیگفت ..

اگر میشد شعور و درک را روزانه شارژ کرد

شاید این همه زخم خورده نبود

ای کاش میشد شرف را هر چند روز شارژ کرد ..

اگر شارزش صفر میشد

دیگر هیچ کاری از دستش بر نمیامد

این همه نامردی هم نبود چه قدر خوب بود کارت شارژ های ضروری هم فروخته میشد

خیلی ها شارژ صداقت ..

شارژ مردانگی ..

شارژ شغور و درکشان صفر شده ..

برای همین دروغ میگویند نامردی میکنند

شغور درک کردن ندارند

اگر میشد اینها را شارژ کرد چه قدر خوب بود ....

روانشناس سوئیسی تعبیر جالبی از انسان خوشحال دارد  ..

که بسیار  از تعریف عادی و معمولی خوشحالی فاصله دارد

براساس این تعریف خوشحال بودن یعنی توانمندی بالای ما در شکیبایی و استقامت در برابر سختی ها

خوشحالی یعنی اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ جزء لاینفک زندگی ماست

اما هیچ کدام از آنها نمیتواند مرا از پا درآورد ..

خوشحالی یعنی میل به زندگی علیرغم علم به فانی بودن همه چیز خوشحالی یعنی درسختی ها لبخند زدن

خوشحالی یعنی آگاهی از توانمندی بزرگ ما برای به دوش کشیدن مشکلات

خوشحالی یعنی بعد از هر زمین خوردن همچنان بتوانیم بلند شویم بعد از هر گریه لبخند بر لب دیگر همنوعان  بیاوریم

خوشحالی یعنی حضور کامل ما در هستی ..

خوشحالی یعنی همچون رود جاری بودن و درحرکت بودن عبور کردن و به عظمتی بی پایان چشم دوختن

خوشحالی یعنی توانایی ما به گفتن یک آری بزرگ به زندگی و هستی ...

کارل گوستاویونگ

از کسانی که از من متنفرند سپاسگزارم آنها مرا قویتر میکنند

از کسانی که مرا دوست دارند ممنونم آنها قلبم را بزرگتر میکنند

از کسانی که مرا ترک میکنند متشکرم آنها به من میاموزند که هیچ چیز تا ابد ماندنی نست

از کسانی که با من میمانند سپاسگزارم . آنان به من معنای دوست واقعی را نشان میدهند ..

.....................................

کاش خوشه گندمی روییده درخاک سرزمینم بودم

 تا کودکی گرسنه مرا برگرفته و دانه هایم دست مرگ را از سرش دورمیساخت

کاهش میوه های رسیده در باغهای دیار خویش بودم تا زنی گرسنگی اش را با من فرو مینشاند

کاش پرنده ای در آسمان میهن خویش بودم و مردی از پای افتاده مرا شکار میکرد

و با تن مرده ام سایه گور را از پیکرش دور میساخت ..

جبران خلیل جبران

 .......................................

گاهی مسیر حاده به بن بست میرود

گاهی تمام حادثه از دست میرود

گاهی همان کسی که دم از عقل میزند

در راه هوشیاری خود مست میرود

گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست

وقتی که قلب خون شده بشکست میرود

اول اگر چه با سخن از عشق آمده

آخر خلاف آنچه که گفته است میرود

هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ

بر ما هر آنچه لایقمان هست میرود

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند

وقتی غبار معرکه بنشست میرود

اینجا یکی برای خودش حکم میدهد

آن دیگری همیشه به پیوست میرود

این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست

تیریست بی نشانه که از شصت میرود ...

بیراهه ها به مقصد خود ساده میرسند

اما مسیر جاده به بن بست میرود ...

زنده یاد دکتر افشین یدالهی عزیز روحش شاد ...