شعرهایم
پیگرد قانونی دارد ...
دیروز ..
وسط یکی از ..
شلوغ ترین خیابان ها ..
شاعرانه بوسیدمت ...
و شهری در آتش
حسرت سوخت ...
سوسن درفش
..................................................
بزرگش کردم
عشقم را میگویم ...
آنقدر بزرگ که ..
از باور خودش هم خارج شده بود
آن قدر بردمش بالا..
که دیگر دست خودم هم به او نرسید ...
او بزرگ و بزرگتر شد و ..
من کوچک و کوچکتر ..
هر چقدر دست تکان می دادم ..
انگار نه انگار ...
داد میزدم ..
لعنتی !! من خودم بزرگت کردم ..
صدایم نمیرسید که نمیرسید ..
من همه چیز را یکجا از دست دادم ...
علی قاضی نظام
چه شد که تمام شد همه چیز ؟؟؟
چه شد که پیغام های طعنه آمیز
پروفایل های پر از تیکه
حواله ی هم میکنیم ..
چه شد که انقدر رابطه هایمان ..
آبکی شده است ...
که به تار مویی بند است ...
چه شد که چشممان را می بندیم
دهانمان را باز میکنیم ..
گند میزنیم به حرمت ها ، احترام ها
چه شد که همه ما تنهاییم !
چرا محبت هایمان بی اثر است ..
چه شد که غرور و خودخواهی
جای فداکاری و بخشش را گرفت
چرا انقدر بی ارزش شده ایم برای هم ؟؟؟...
عادت کرده ایم ...
هر روز دوش بگیریم ...
اما یادمان میرود که ..
ذهنمان هم به دوش نیاز دارد ...
گاهی با یک غزل حافظ
میتوان دوش ذهنی گرفت
و خوابید ...
یک شعر از فروغ ..
تکه ای از بیهقی ..
صفحه ای از مزامیر ..
عبارتی از گراهام گرین ..
جمله ای از شکسپیر..
خطی از نیما ..
ولی غافلیم ..
شبانه روز چقدر خبر و گزارش و ... مطلب آشغال
می تپاتیم توی کله مان
بعد هم با همان کله ی باد کرده از مزخرفات
به رختخواب میرویم ...
و این همه خوابهای آشفته !!
وتوقع داریم
درخواب پدر بزرگمان را ببینیم
که یک گلابی پوست کنده ..
و با لبخند میگوید بفرما !!!!!
عباس معروفی
تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است
که هر چقدر دست و پا بزنی
باز هم از روی تپه های کثیفش لیز میخوری
و به جای اولت باز میگردی ..
اما در دنیا ...
چیزی برچسته و مقدس وجود دارد
وآن هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است
ما همیشه با عشق فریب میخوریم ...
زخمی میشویم ..
و گاهی غم بر وجودمان چیره میشود
اما باز هم عشق میورزیم
و زمانی که ..
بامرگ دست و پنجه نرم میکنیم ...
به گذشته نگاه میکنیم
و به خودمان میگوییم ..
من بارها زجر کشیدم ..
گاهی اشتباه کردم ...
اما همیشه عاشق بودم ..
همیشه عشق ورزیدم ...
آنا گاوالدا
