گر نباشد حیا و درک و شعور ، آدمی گاو میشود به مرور
جان انسان که تربیت نشود ، آدمی طعنه میزند به ستور
حیوانی پلشت و نکبت بار ، که فقط میتوان از او شد دور
میچرد هر چه را که می بیند ، وانگهی گند میزند در سور
تن ، تنومند و طبع ایشان پست ، چشم بینا و ذوق ایشان کور
گر که خدمت کند به قصد ریاست ، و ر عبادت کند به نیت حور
گر دهان واکند به در سفتن ، متنفر شوی و او منفور
فی المثل گر رود به گورستان ، دم به دم رم کنند اهل قبور
بارها دیده ام من ایشان را ، از قضا آدمی ست بس مشهور
.................................................................
پ .ن : نمیدونم از کیه ولی خیلی به دلم میشینه وصف حال اکثر مردم این دور زمان واقعا ...مخصوصا باران نیکراه دوست داشتنی بخونه و حظ کنی !
زنان و درختان چقدر به هم شبیه اند ...
هر دو ریشه دارند و برگ و بار میدهند ..
هر دو به نور محتاجند و هر دو نفس میبخشند و زندگی ...
و در کمین هر دو .. تبرهای بسیار است
برای بریدن ها ، برای شکستن ها ، برای قطع امید ها ..
اما هنر زن بودن ، جوانه زدن های پی در پی است ...
حتی وقتی شاخه هایت را شکستند .. حتی وقتی ساقه هایت را زدند
حتی وقتی بی رحمی تبر ، تنت را ، تنه ات را از ته برید ...
تو اما ... ریشه ات را نگه دار ، دستهایت را به آسمان بلند کن ..
تو دوباره سبز خواهی شد ... دوباره سبز خواهی شد ...
و دوباره نفس خواهی کشید و نفس خواهی داد به هستی !
عرفان نظر آهاری
.....................
بعضی حرفا رو نه میشه گفت نه میشه تایپ کرد نه میشه ضبط کرد نه میشه بیخیالش شد نه میشه فراموشش کرد فقط هی باید تو دلت دوره ش کنی و دوره ش کنی و هی تو مغزت پلی شه و قلب و روحتو سوراخ کنه ...
خیال خام پلنگ من به سوی ماه پریدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من ، دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ، ماه بلند من ورای دست رسیدن بود
من و تو ، آن دو خطیم آری موازیان به ناچاری
که هر دو باورمان ز آغاز به یکدگر نرسیدن بود
گل شکفته خداحافظ اگر چه لحظه دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود
شراب خواستم و عمرم شرنگ ریخت به کام من
فریبکار دغل پیشه بهانه اش نشنیدن بود
اگر چه هیچ گل مرده دوباره زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود
"چه سرنوشت غم انگیزی " که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس میبافت ولی به فکر پریدن بود ...
حسین منزوی
......................................................................................
پ . ن : بعضی شعرها رو نباید فقط خووند باید مثل شراب جرعه جرعه نوشید و مست شد .. اینم از اوناست که هزار بارم بخونی تو قلب و روحت کهنه نمیشه .. حالا این شعر و استاد کاکاوند بخوونه ببین چی میشه .. با اون صدای محشر و عالی و ملس ...
گاهی اوقات قرار است که در پیله ی درد
نم نمک شاپرکی خوشگل و زیبا بشوی...
گاهی انگار ضروری ست بگندی در خود
تا مبدل به شرابی خوش و گیرا بشوی ...
گاهی از حمله ی یک گربه قفس میشکند
تا تو پرواز کنی راهی صحرا بشوی..
گاهی از خار گل سرخ برنجی بد نیست
باعث مرگ گل سرخ مبادا بشوی ...
گاهی از چاه قرارست به زندان بروی
آخر قصه هم آغوش زلیخا بشوی ...
فروغ فرخزاد
.............................................................................................................................
