حالا بعد از رفتنت برای ما سخت ترین کار دنیا دیدن جای خالی تو شده!  

"اگر میخواهی از حال من بدانی

 سخت نیست

 تصور کسی را که

 هرروز چند بار،

 و هربار چند ساعت،

 روبروی پنجره می ایستد

 و کسی که نیست را به خاطر می آورد؛

 کسی که نیست

 کسی که هست را از پای در می آورد..."

حمید سلیمی

خوبم. نه که الکی بگم، نه، خوبم دیگه راس راسی.

یعنی صدا نمیاد دیگه تو سرم. یادم رفته صدات رو. خیلی غمگینه این اعتراف، ولی من حتی غمگین‌بودن هم یادم رفته.

فقط غروب که آسمون نارنجی میشه، یادم میاد دلت می‌خواست یه روباه نارنجی باشی توی یه کارتون ژاپنی.

بعد یه ابری نمیدونم از کجا میاد تو گلوم، می‌شینم به مردن خورشید نگاه می‌کنم، به اومدن تاریکی، به نبودن تو، به فراموش کردنت. غصه‌دار میشم ولی

غصه‌دار بودن هم یادم رفته...

چارشب پیش‌ها به دکتر گفتم مسخره نیست آدم قرص بخوره برای فکر نکردن به کسی که دوست داره بهش فکر کنه؟ این شفاست؟ این خودش مریضیه.

گفت باز این حرفا رو شروع نکن، نقاشی بکش. دفتر نقاشیم رو برداشتم یه خورشید کشیدم توش با یه آفتابگردون کلافه که فلجه و نمی‌تونه بچرخه سمت

خورشید و ساکت وایساده نگاه می‌کنه به رفتن خورشید...
..
ندیدنت بهتره از نبودنت. ندیدنت بهتره از دیدنت و نداشتنت. ندیدنت بهتره از داشتن و از دست دادنت...

دیدم مدتیه حرف نزدیم، دو خط برات نوشتم که بدونی درسته فراموشت کردم ولی اون بار آخر که برات مردم حقیقت داشت.

بعدش دیگه زنده نبودم، فقط نذاشتم کسی بفهمه. نفس کشیدن یه حرفه و زنده‌بودن، راس راسی زنده‌بودن یه حرف دیگه.

امشب قرصامو نمی‌خورم و دم غروب واسه مورچه‌ها قصه میگم، قصه‌ی روباه نارنجی عجیبی رو که یه روز اومد و یه روز رفت، و همه‌ی سهم من از

خوشبختی فاصله‌ی کوتاه اومدن و رفتنش بود. مورچه میگه خسته نباشی که اینقدر پیر شدی،

یواش میگم خسته‌ام ولی چاره چیه...

همین..

حمید سلیمی

نکنه یکی بیاد برات شعر بگه منو یادت بره؟ هان؟ نکنه بلدتر باشه تو رو؟ نکنه قشنگ باشه، دلت بلرزه؟ نکنه بیاد دستاتو بگیره محکم، خلاص شی از فکر من؟

نکنه اصن منو یادت رفته؟ نکنه دلت نخواد یه وقتایی در شبانه روز - بیست و چهارساعته ها لامصب - بیشینی به من فک کنی که تموم وجودم خواستنت بود؟

نکنه یکی بیاد دست ببره تو موهات، زیر گوشت پچ پچ کنه دلت بلرزه واسش؟ نکنه بری بغلش؟ نکنه دستات یخ کنه بری قایمشون کنی تو دستای یکی

دیگه؟ نکنه یادت نباشه من رو؟ نکنه یکی بیاد بیشتر از من واست بمیره، سبک شیم پیشت؟ نکنه دستاتو باز کنی اون مدلی، بغل بخوای ازش؟ نکنه مژه

هاتو بیشتر از من دوست داشته باشه؟ نکنه نگاش کنی، از اون نگاها که منو می کشت؟ نکنه یکی بیاد خل و چل نباشه، همچی موقر و درس حسابی باشه

عاشقش بشی؟ بدم میاد از این آدم حسابیا... 

میگم نکنه راست میگن این اهالی؟ نکنه اصن یادت نیست؟

ننداخته باشی دور اون دیوونه بازیا رو، اون بوس و بغلا رو؟

یادته اصن اون منِ یاغی رو که آروم شده بود تو بغلت؟ یادته. یادت نیست؟ یادددددته.

درسته هیچی نمیگی، صدات نیست، دستات نیست، ولی یادته. یعنی باس فک کنیم یادته وگرنه که چه کاریه راه بریم تو شهر؟

 نفس بکشیم به هوای کی؟ یادته...

| حمید سلیمی |