دیشب که  مطابق اکثر شب بیداریهام  یه فیلم پناه برده بودم تا شب کوتاهتر بشه ...

یه شاهکار بی نظیر فیلمی به اسم پیانیست که خیلی وقت بود  تو لپ تابم بود به خاطرتایم طولانی دو نیم ساعنه ش و اینکه زبان اصلی بود و زیر نویسم نداشت به تعویق انداخته بودمش

و باز کردم و دیدم ...

یک اثر بی نظیر که خدا رو شکر کردم بابت اینکه قبل ازاتمام عمرم دیدمش ...

فیلمی که در سکوت نیمه شب توی تخت  میخکوبت میکنه .... 

فیلمی که  قطعا  ساعتها و حتی روزها و ماهها درگیرشی .. و شبم تو خواب با شخصیاتش درگیری ... این فیلم از همون فیلماست که هیچ وقت از خاطرت نمیره ...

هندزفری تو گوشم چاووشی گوش میدادم  و فیلم و پلی کردم و چند دقیقه ای که گذشت .. چاووشی یادم رفت با اینکه زبان اصلی بود با هندز فری تو گوشم دیدمش ...

تا ساعت سه طول کشید و خوابیدم چون صبح باید به اداره میومدم .. با این قول به خودم که فردا دوباره ببینمش ...

و من کمترین به همه فیلم بازها و فیلم نبازها  " هم " دیدن این فیلم و توصیه میکنم ...

دو تا صحنه خیلی خیلی عالی داره که با روح و روانت بازی میکنه یکیش تو وان رفتن بازیگر اصلی فیلم که احساس رهایی و نشئگی اون تا مغز استخوانت رسوخ میکنه و یکیش لذت  یک

انگشت مربا خوردن اون که کاملا طعمش رو حس میکنی ..

 پیانیست یک فیلم تلخ  ، گزنده ، تاثیر گذار به معنای واقعی کلمه س با یایان گس و ملس ..  فیلمی که همراه شخصیت اصلیش درماندگی ، ترس ، خلا ، نفرت ، انزجار ، و همچنان

امیدوار به نجات با بازی بی نظیر  آدرین برادی در نقش ژپیلمن  رو حتما حتما ببنید ...

................................................

پ . ن : از اون فیلمهایی که فقط با یه نفر باید دید که نیست .. هیچ وقت نیست ...

دیگر این ابر بهاری جان باریدن ندارد

این گل خشکیده دیگر ارزش چیدن ندارد

این همه دیوانگی را با که گویم با که گویم

آبروی رفته ام را در کجا باید بجویم

پیش چشمم چون به نرمی میخرامی میخرامی

در درونم مینشیند شوکران تلخ کامی

نام تو چون قصه هر شب مینشیند

بر لب من ...

 غصه ات پایان ندارد در هزار و یک شب من

روی بالینم به گریه نیمه شب سر میگذارم من

 از تو این

 دیوانگی را هدیه دارم هدیه دارم من

ای نهال سبز تازه فصل بی بارم تو کردی تو

 بی نصیب و بی قرار و زار و بیمارم تو کردی تو

غم عشق تو مادرزاد دارم ... نه از آموزش استاد دارم

بدان شادم که از یمن غم تو ... خراب آباد دل آباد دارم  ...خراب آباد دل آباد دارم

ای دریغا ای دریغا از جوانی ... از جوانی

سوخت و دود هوا شد.... پیش رویم زندگانی

با خودت این نیمه جان را ... این دل بی آشیان را

تا کجاها تا کجاها ...میکشانی میکشانی

ای نهال سبز تازه ... فصل بی بارم تو کردی تو

بی نصیب و بی قرار و زار و بیمارم تو کردی تو

طاقت ماندن ندارم...  آه ای دنیا خداحافط

میروم تنهای تنها  ...ای گل زیبا خداحافظ

....................................................................

پ .ن : نمیدونم شعرش از کیه ولی با صدای خش دار و بم محسن چاووشی که مثل همیشه بی نظیر خونده به نظرم خیلیا خیلیا که شبا با این آهنگ تو بستر گریه کردن و صبح پا نشدن و با ایست قلبی مردن .. مسئولش فقط محسن چاووشیه  که تازگیا سینا سرلک هم باهاش همدست شده و آتیش میزنه .. فقط آتیش میزنه .. این شبا هم که دوباره شروع کردم شهرزاد می بینم بیشتر درد داره ...

من هیچ کس را آن سوی دیوارها نداشته باشم شاید

اما

در این غروب کسالت بار

هیچ چیز به اندازه ی تلفنی از زندان

خوشحالم نمی کند

و مردی که اعتراف کند

گاهی

به جای آزادی

به من می اندیشد ...

رویا شاه حسین زاده

..................................................

ما به اندوه هایمان

آب و دانه دادیم

پرنده شدند

پرشان دادیم

اهلی تر از آن بودند که تنهایمان بگذارند اما

دوباره برگشتند

با جفت‌هایشان

رویا شاه حسین زاده

.....................................