فروردین ،  ماه عشق و زیباترین ماه سال برای من است ... فروردین ماه را همیشه دوست داشته ام .. فروردین با

بارا نهای  بیموقع گاه به گاهش ... با سوز سرد صبح گاه و غروبش ... با صدای چهچه پرندگان صبحگاهانش .. پرندگانی که فصل عاشقی شان است فصل بهار فصل جفت گیریشان است و مستانه میخوانند ... با خیابانهای اکثرا خیسش ... با زیبایی خیره کننده درختان با شکوفه های سفید و صورتی  که چون کودکان و عروسان زیبایی مسحور کننده شان را به رخ میکشند .. با بوی خیس خاک باران خورده اش ... با لباس نو ی مردم که اکثرا عید ،  نو نوار شده اند و هنوز هم بوی خوش تازگی میدهند .. کفشهای نو و تمیز ...

این هفته اکثر شهرهای کشورمان بارانی است ... به خصوص عصرها و غروب .. وقتی زیر باران قدم میزنم .. وقتی دانه های باران گونه های همیشه خیس از اشکم را نوازش میدهد گویی خدا با انگشتان نورانی و مهربانش نوازشم میکند ... دستانم را  رو به آسمان میگیرم و قطرات باران بی وقفه میبارد و حس خوش لمس یک نوزاد تازه متولد شده در وجودم  میاید .. از ته ته سینه و ریه ام نفس میکشم و فقط شکر میکنم ..

خدایا شکرت ... که این بهار هم اجازه دادی نفس بکشم ... خدایا شکرت که با این همه مصیبت و بلایی که این چند سال اخیر سرم آمده هنوز زنده ام هنوز نفس میکشم .. هنوز راه میروم ... هنوز چشمانم با این همه گریه می بینند که این همه زیبایی را نظاره گرم ... هنوزم هم گوشهایم میشنوند آواز پرندگان مست و عاشق بهاری را ... هنوز مشامم کار میکند که بوی خاک باران خورده و شکوفه ها مستم کند ... هنوز هم با این همه درد ی که نصیب روح خسته ام شده .. با این همه رنجی که کشیده ام .. با  این وسعت تنهایی و بیکسی باز هم تو خدای خوب منی .. باز هم تو ارحم الراحمینی و قاضی الحاجات ... من هر چه را که باخته باشم ... هر چه که بر سرم آمده باشد .. خدایا سپاش که تو را نباخته ام .. که تورا برده ام ... در قبال هر آنچه دادم ... داشتنت .. صدا کردنت .. نالیدن به درگاهت .. التماس و زاریهای شبانگاهم در تنهایی و غربت را تو شاهد و ناظر بوده ای ..

خدایا شکرت به خاطر همه دردها .. رنجها .. حرمانها .. نداشتن ها .. از دست دادنها ... جداییها .. تحقیرها .. مهمتر از همه خدایا شکرت به خاطر شکست غرورم .. خدایا شکرت که در سختترین لحظات .. تلخترین ثانیه ها .. زجر آورترین روزها و شبها... همیشه ذکر لبهای لرزان و سردم بوده ای ..

خدایا شکرت به خاطر آنچه که دادی و گرفتی ... خدایا شکرت به خاطر نعمت سلامتیم .. به خاطر فرزندان وعزیزانم که کنارم هستند ... به خاطر خانه محقر اما گرم و پر از عشقم ... به خاطر چراغی که هر شب با حضور عزیزانم روشن میشود ...

خدایا شکرت به خاطر اینکه هر روز با دست مهربانت باز هم بیدارم میکنی .. باز هم به من امیدواری به انسان شدنم امید داری که هنوز هم هر صبح چشم میگشایم و نفس میکشم ...

خدایا شکرت به خاطر امنیتی که در کشورم هست و من میتوانم بی دغدغه در خیابانهای خیس از باران و عاشق فروردین ماه قدم بزنم و حسن کنم زنده ام حس کنم نم نم باران را .. بوی خاک را .. بوی مهربانی و عشق را .. بوی خدا را ...

فروردین داره کم کم تموم میشه .. قدر تک تک ثانیه های بهاری را بدونید ... غم بیهوده نخورید شاید آخرین بهار عمرمان باشد .. سخت نگیرید .. به عزیرانتان بهار را یادآور شوید .. به آنها محبت کنید ... محبت  هر چه بخشیده شود بیشتر میشود این را فراموش نکنید ... بخندید به ریش غم و اندوه و رنج و درد بخندید تا  از رو بروند .. دنیا همین است ..

بی رنج ، بی درد ، بی اندوه ،بی حرمان ، بی سختی ، بی فراق ، بی نداری و نداشتن ها ... ممکن نیست .. همه  اینها لازمه ارتقای روح است برای تعالی و انسان شدن ..  هر روز با این امید چشم بگشایید امروز روز انسان شدنم باشد ..

با این دعا که خدایا کمکم کن امروز دستی را بگیرم .. اشگی را پاک کنم .. باری از دوش کسی بردارم ... روحی را نیازارم .. تحقیر نکنم ...مواظب کلمه هایم باشم .. نکند قلبی بشکند .. نکند اشگی بریزد .. نکند غروری پایمال شود ..

حق الناس فقط مادی نیست .. اینرا فراموش نکنیم .. حق الناس فقط بدهی و قرض نیست .. حق الناس سلامی است  که مشتاق و با خنده ادا میشود .. دستی که با مهربانی میگیری .. روحی که لمس میکنی .. باری که برمیداری است ..مواظب باشید .. بهار را قدر بدانید ... به خدا تضمینی برای تکرارش نیست ...  حق کسی را ضایع نکنید .. با دست و زبان  و قلم و نگاه ....حتی .. با بی تفاوتی و ندیدن ها .. حتی در خساست گفتن کلمه دوستت دارم به عزیزانمان که جز ما کسی را ندارند .. پدر مادر فرزند دوست همه امانتند در زندگی ما .. امانتدار خوبی باشیم ..خیانت در امانت های خدا نکنیم ... خدا حاضر است خدا ناظر است .. کل دنیا  مجهز به دوربین مدار بسته است به هوش باشیم ... به هوش ...

به قول ابو علی سینا : اگر میدانستید محکوم به مرگ هنگام مجازات وقتی طناب دار را به گردنش میاویزند تا چه حد آرزوی بازگشت به زندگی و دیدن طلوع و غروب دوباره خورشید را دارد حتی یک ثانیه از زندگیتان  با غم سپری نمیکردید ...