چه کیفی دارد
کسی باشد
که وقتی نام کوچکت را
از ته دل صدا می زند
لبخندی رویِ لبانت نقش ببندد
و تو آرام بگویی جانم
به گمانم اینطور که باشد
تو حتی عاشق نامت می شوی
که از طرز صدا کردنش بفهمی
اسمت که هیچ
حتی وجودت، مالکیتش به اشتراک گذاشته شده
بین تو و اوی زندگی ات!
چه دارد
صدایی مدام
نامت را تکرار کند و
تا تو جانم نگویی دست از سرت بر ندارد،
بگوید امان از حواس پرتی
یادم رفت چه می خواستم بگویم ...