سیگاری بر لب ، سری بر دو دست نگاهی به گوشه ای میخکوب، اندیشه ای غرق در اعماق دور رنج ها، دلی سرشار از درد، لبخندی بیزار ، چشمانی بی اعتنا به هر چه و هر که هست و می توان دید و روحی تلخ و گرفتار و چهره ای همواره در پس سایه اندوه و اندیشه ! این بود طرح همیشگی سیمای من . این بود منی که همه می شناختند . در این دنیا هیچ فریبی مرا نمی گرفت ، دروغی هم مرا نمی فریفت. گل ها همه کاغذین و رنگ ها همه دروغین و روح ها همه چرکین و چهره ها همه بیگانه بود. هستی هیچ چیز نداشت که مرا به خود مشغول دارد . من احساس می کردم که در این اطاقک سرد و گرفته ی جهان محبوسم ؛ آفرینش را بر اندامم جامه ای تنگ وکوتاه می یافتم و…
و من هرگز نتوانستم خود را در این مزبله خم کنم، پنجه هایم را که میتواند خدائی ترین عشق را بر نامه ای نقش کند در آن فرو برم ، زبانم را که میتواند اهوراترین کلمات وحی را زمزمه کند به حکایت از آنها بیالایم و دلم را که میتواند دریای بی کرانه ی طوفانی شگرف و زرین باشد با امید یافتن آنها به تپش آورم …اصلا گمشده ی من در این مزبله نبود، گمشده من این جور چیزها نبود ، چرا سر خم کنم و بجویم و بگردم و بکاوم؟ که چه پیدا کنم ؟ این بود که نه سر به زمین فرو نهشتم که بر آسمان نیز بر نداشتم که آسمان را نیز کوتاه تر از مناره ی معبد خویش می یافتم ؛
سر در خویش داشتم و چشم در خویش گشوده بودم و نگاهم جز پنهانی های خویشتنم را نمی نگریست ، جز درونم نمی نگریستم ، جز در عمق خودم نگاهم را نمیدوختم و افسوس که هر لحظه دنیا بر من تنگ تر می شد و آسمان بر سرم سنگین تر و جامه ی هستی بر قامتم کوتاه تر و رنگ ها پریده تر و زیباییها زشت تر و آشنا ها بیگانه تر و هر چه در نزدیکم بود دور تر می شد و دور تر می شد و دور تر می شدند و دور تر می شدند و هی من تنها تر می ماندم و تنها تر می ماندم و تنها تر می ماندم می دیدم که همه کس از پیرامونم به شتاب می گریزند و همه چیز از پیشم دیوانه وار محو می شود و دور می شود و فرار می کند و من می مانم و یک مشت درد و یک مشت اندیشه و یک مشت دریغ و یک مشت آرزوی بالدار و یک مشت کاشکی های بیسود و یک مشت عاطفه های سر در گم و یک آسمان سکوت و یک ابدیت سکوت و یک آفرینش سکوت و سکوت و سکوت آنچنان که دیگر زبان را تکه گوشتی بیهوده می یافتم که در دهانم روئیده است و تنها به کار جویدن می آید و…
هر چه بزرگتر می شدم دنیا کوچکتر می شد و هر چه عمیق تر می شدم هستی سطحی تر و هر چه فهمیده تر می شدم آسمان نفهم تر و هر چه با خود آشنا می شدم دیگران بیگانه ترو هر چه نیازمند تر می شدم زمین تهی دست تر و هر چه زنده تر می شدم زندگی مرگ زده تر وای که چه سخت می گذشت و چه سخت تر می شد و نمیدانم چه می شد اگر…اگر… آن دو نمی رسیدند …
وقتی این مطالب میخوانم اشکهایم بی اختیار تمام کیبورد را خیس میکند ... عمق درد دکتر را وقتی اینهمه با درد خودم آشنا میبابم نقطه ای از قلبم گوشه ای گمشده و سرد از قلبم میسوزد .. دکتر جان چقدر غریب بودی در این دنیا و چه زود روح نابو خالصت از جسمت از قفس استخوانی جسم رنجورت آزاد شد و پر پرواز گشود به آسمانها ... تو مال این دنیا نبودی هبوط تو حق روح بزرگت نبود و این کره خاکی متعفن روحت را به زنجیر کشیده بود ... و من ... وقتی تک تک این کلمات را با روحم حس میکنم و می بینم که چقدر احساسم به احساس پاکت نزدیک است به خودم میبالم ... دکتر جان تو نیمه گمشده روح منی و من این را با افتخار میگویم هر چند لایق این گفتار نیستم ... ولی ... روح سرگردان وعاصیم ... روح گرفتار در قفس استخوانی سینه رنجورم ... روح خسته و ملتهبم ... که مشت بر قفسه سینه ام میکوبد شاهد این مدعاست که از این قفس رنجورتن به تنگ آمده ... و وقتی با کلمات تو عجین میشود تاب نمیاورد .. ایکاش هم عصر تو بودم .. ایکاش فقط یک بار میدیدمت .. ایکاش فقط یک بار فقط یکبار هم کلامت هم سلامت میشدم ... دیدار به قیامت همدرد ... همراز ... همزبان ... دیدار به قیامت ... براستی آیا روز محشر تو را خواهم یافت آنروز که همه از هم میگریزند ... حتی مادر از فرزند ... نمیدانم ... روز بسیار بسیار سختی پیش رو داریم ... خیلی سخت .. ولی خدا که هست .. حتما هست ...
