چه کیفی دارد ..
کسی باشد که وقتی نام کوچکت را از ته دل صدا میزند
لبخندی روی لبانت نقش ببندد
و تو آرام بگویی جانم ...؟؟؟
به گمانم اینطور که باشد تو حتی عاشق نامت میشوی
که از طرز صدا کردنش بفهمی اسمت که هیچ ..
حتی وجودت ، مالکیتش به اشتراک گذاشته شده
بین تو و اوی زندگی ات ..
چه لذتی دارد صدایی مدام نامت را تکرار کند ..
و تو بندانی اینبار هم به شوق شنیدن جانم از زبانت صدایت کرده
همیشه ابزار علاقه باگفتن جانم ، عزیزم ، عشقم نیست ..
گاهی تمامی شیرینی یک حس در گفتن نام ، آن هم بامیم مالکیت خلاصه میشود
تو هیچ میدانی باهمین سادگی های کوچک اما دوست داشتنی میشود
خوشبخت بود و زندگی کرد ؟؟؟؟؟
عادل - دانتیسم