فراموش کن
مسلسل را
مرگ را
و به ماجرای زنبوری بیاندیش
که در میانه ی میدان مین
به جستجوی شاخه گلی ست
.......................................................
می ترسانَدَم قطار، وقتی که راه می افتد و این همه آدم را از آن همه جدا می کند حالا نوبت باد است بیاید، چند دستمالِ خیسِ مچاله شده و یک کلاهِ جامانده در ایستگاه را بردارد، ببرد بعد شب می آید با کلاهی که باد برده بود، آن را بر ایستگاه می گذارد به شعبده، ادامه ی شعر تاریک می شود... از این جا با دوربین مادون قرمز ببینید: چند مرد، یک زن که رفته بودند با قطار، نرفته اند... دستمالی را که باد برده بود نبرده است اصلاً ریل کمی آن طرف تر تمام شده و این قطار ِ زنگ زده انگار سال هاست همان جا ایستاده است مسافرانش حرف می زنند قهوه می خورند می خندند و طوری به ساعت هایشان نگاه می کنند که انگار نمی بینند عقربه به استخوان شان رسیده است