نمیدانم کدام بی مغز لاشعوری بود که اولین بار گفت اگر کسی را دوست دارید به او بگویید !
گفتن دوستت دارم مثل کشیدن ضامن یک وینچستر مشکی ست که زیر کت چرم پنهان شده است.
و بدتر از آن “شنیدن دوستت دارم” است که مثل شلیک با همان اسلحه ی شیک و گران قیمت است
و بدتر از این دو، “گفتن منم دوستت دارم” است !
چون آن وقت است که حضور یک جنازه در صحنه حتمی ست !
جنازه ای که نیش تا نیشش باز است به خنده ولی دلش زیر مین بی اعتنایی های بعد از آن صحنه ی جرم ...
دوست داشتن هزار بار می میرد و کسی هم نمیفهمد که نمیفهمد !
به هم نگویید دوستت دارم، نشنوید از هم دوستت دارم را و نگویید به هم منم دوستت دارم را…
بگذارید “دوستت دارم” در همان عرش بماند و لگد مال فرش نشود.
یا حداقل وقتی بگویید که دیگر درصد امید به زندگی خود تان به منفی صفر رسیده
و مثل هدایت مرحوم، صادق اید با خود…
ناهید سعادتیان