آدمهای صبور یه خصوصیت عجیب دارند
....
بی نهایت لبخند میزنند
این لبخند شاید در نگاه اول حس گذشت بدهد
اینکه " هر زخمی " زدی هر چیزی که گفتی فدای سرت ...
من فراموش میکنم ..
ولی آدمهای صبور ، هیچوقت هیچ چیز را فراموش نمیکنند
زخمها را میشمارند ..
حرفها را مرور میکنند
و همچنان لبخند میزنند ..
یک روز که صبوری دیگر جواب نداد ..
با همان لبخند
در یک چشم به هم زدن برای همیشه
فراموشت میکنند
انگار که هیچوقت در زندگیشان نبوده ای
به یاد داشته باش ...
وقتی هر بلای خواستید
سرش آوردید و دوباره ...
آدمهای صبور تا یک جایی میگویند
فدای سرت
بعدش ...
حسین حائریان
................................................................