وقتی جسارت ماندن را در خودتان نمی بینید
از همان اولش نیایید...
آدمها مغازه نیستند که کمی بمانید و خوشتان نیامد بروید
و دورهایتان را بزنید ..
آدمها ساده اند عادت میکنند وابسته میشوند..
هر وقت خواستید میایید ..هر وقت خواستید میروید ..
به بهانه های واهی ...
و دنیای سادگیشان ترک بر میدارد ...
سالها طول میکشد تا این ترکها ترمیم شوند ...
همین شماها یید که آدمهای مهربان را از مهربانی و سادگیشان پشیمان میکنید
آدمها کوچه و خیابان نیستند که هر وقت خواستید سرکی به زندگیشان ..به احساسشان
به روحشان به زخمشان بزنید و دوباره هر وقت خواستید غیب شوید و گورتان را گم کنید ..
شیشه هم با یک بار گرمی و سردی ناگهانی ترک بر میداره چه برسه به روح آدم ...
بفهمید اینرا که آدمها محل گذر دلبخواهی شماها نیستند ...
اگر همین یک نکته را همه بفهمند به نظرم دنیا گلستان میشود ...
لی لا
.........................................................................
به قول فاضل نظری : دلم بدون تو غمگین و با تو افسرده ست .... چه کرده ای که ز بود و نبودت آزده ست ...