در این روزا و شیای تلخ به معنای واقعی کلمه تلخ و گس که هیج دلخوشکنک الکی هم نمیتونم واسه این دل وامونده این طفلک درون خرابم بسازم و گولش بزنم که بیخیال عزیزکم بالاخره همه چی خوب میشه و گل و بلبل میشه یه غم سرد و عجیبی تو دلم ته نشبن شده و مه غلیظی همه ذهنمو پوشونده ... و هی یه جمله کوتاه ولی عمیق و تاثیر گذار تو ذهنم هی پلی اکو میشه ..که ... دیگه نمیکشم ... دیگه نمیکشم ..انگار یه زندانی عاصی حبس ابدی خسته از میله های سرد به ستوه آمده ار کنج سرد انفرادی شورش کرده و سرش را به در و دیوار و میله های سرد قعس میکوبد ...
ومنه خسته این جسم سرد و یخ گویی به مثابه زندانبانی اخمو و لحوج و باتوم بدست از دور شاهد عجز و لابه و درد و شکنجه و زحر این محکومم و هیچ کاری از دستم بر نمیاید ... جز اینکه با تکان دادن باتوم تهدیدش کنم که لال مونی بگیرد .. که آرام باشد .. که مثل همیشه صبور باشد و دم نزند ولی ... نگاههای معصومش گاهی تک تک سلولهای تنم را میلرزاند ... من .. منه زندانبان ظالم چه کردم با خودم ...؟؟؟ که دیگر امیدی برای نجات برایش نگذاشته ام که این چنین مایوس و نامید عاصی و خسته مشت به قعسه سینه ام میکوبد .. و مرا ازمن میخواهد .منی که تنها بالشت و این تخت لعنتی میداند که چه شبهایی را صبح کرده ام و صبحی دیگر دوباره با خنجر اندوه و درد بر سینه با نقاب لبخند بر چهره از بستر غم برخواسته و به جنگ روزگار رفته ام ... بی سپر .. بی زره بی سلاح ر با دستان خالی.. .
همیشه تنها ...در بدترین روزهای زندگی در آرزوی کسی که دستی به شانه ام بگذارد و بگوید نگران نباش درستش میکنیم با هم درسنش میکنیم .. تکیه گاه بی تکیه گاه بودم برای همه .. شاته هایی برای گریستن برای همه ولی هرگز شانه ای برای گریستن نیافتم .. دستانی را در بدترین شرایط گرفتم در روزگاری که خود بی پناهترین بودم ...در مقابل کسانی نشستم به دردشان گوش کردم سنگ صبورشان شدم لبخند زدم در حالیکه از درون شرحه شرحه بودم .. در حالیکه پشت نقاب لبهای خندانم درد و اندوهی به وسعت آسمان بود و همه فک کردن غمی ندارم ...
اولین گزینه همه دوستان و آشنایان و فامیل بوده ام به وقت رنج و سختی ودرد .. اما خود به وقت رنج هیچ کس را نداشتم .. کسی که آرام شانه ام را بفشارد و فقط یه جمله کوتاه بگوید ... نگران نباش درست میشه . نگران نباش حمله کوتاهی که در حسرتش سوختم .. تنها در بدترین و وحشتناکترین روزای زندگی داغ شنیدنش بر دلم ماند .. خودم تنها کسی بودم که خودم را دلداری دادم ... دلداری دهنده بی دلدار همه اطرافیانم ... که به گاه نیازشان بهبه و چه چه بودم و بعد از گذشتن خرشان از پل اه اه ...
در تمام روزهای و شبهای تلخ و وحشتناک عمرم خودم جلوی آینه ایستادم و به خودم گفتم درست میشه دیوونه ... فقط زمان میبره بیخیال دنیا که به آخر نرسیده...
و گاهی می بینی که زمات بسیاری گذشته و تو فقط خودت را گول زده ای ... به پشت سرت مینگری ... و از وسعت درد چهار ستون بدنت میلرزد .. ب
ه الانت میرسی به سالیان سال به ده سال در جا زدنت ...به تک تک اطرافیانت که هر کدام مجسمه دردند و اندوه ....
به آینده ات به ترسی که همه وجودت را میگیرد ...دوباره و هزار باره این اضطرابها و ترسها روحت را مچاله میکند ... دهنت تلخ .. ذهنت تلخ ... روحت تلخ ... و باز به طفلک زندانی درونت مینگری که کنج
انفرادی تنت ترا نظاره میکند ...
و با خود میگویی من زندانی اویم ... یا او زندانی تنه خسته من ..
به گاه بیستم آبانماه هذیانهای یک دیوانه زنجیری
لی لی
..
