حقیقت این است که ما در زندگی محتاج کسی هستیم که ما را به ذوق بیاورد..
ذوق زندگی ، کمی آنطرف تر از دوست داشتن است ...
یعنی کسی آنقدر دوستمان دارد و آنقدر دوستش داریم که ما را به ذوق میاورد برای بهتر زیستن !
یادش ..اسمش .. نفسش ..همه چیزش ..اگر دارید.. همچین کسی را .. خوشا به حال دلتان .. با ذوق زیستن ، مزه ی خوبتری دارد ..
یعنی آب گرم خالی هم در مذاقتان شربت گواراست .. یعنی شور زیستن با شماست ... پر از موج اید ... مثل دریای خزر ... ساحل گیسوم ...
مثل کویر آرام .. حتی اگر آن یک نفر دیگر خودتان باشید ...!!!
همه ی ما می میریم ..
و چه بد که همه ی ما زندگی نکرده می میریم
تنها زنده ایم...
مرده تر از مردگان سالهای دور و نزدیک..
ای کاش برای همه ی ما اینطور بود که:
همه ی ما مزه ی زندگی را می چشیدیم آنگاه می مردیم ...
مرتضی برزگر
.............................................................