نطافتجی ساختمان یک زن جوان است که هر هفته همراه دخترک 5 ساله اش میاید امروز درست جلوی واحد ما صدای تی کشیدنش قاطی شده بود با گپ زدنش با بچه ...

بی صدا رفتم پشت چشمی در ، بچه را نشانده بود روی یک تکه موکت روی اولین پله ... بچه :  بعد از این کجا میریم .. مامان : امروز دیگه  هیچ جا ،

سه شنبه ها روز خاله بازیه ..

کمی بعد بچه میپرسد فردا کجا میریم ؟؟؟  مامان با ذوق همون طور که تی رو میکشه میگه فردا میریم همونجایی  که من یه بار از پله هاش سر خوردم بچه

از خنده ریسه میره..

نمیدانم ساختمان بستنی چیست ولی در ادامه از ساختمان پاستیل و چوب شور هم حرف میرنند ..بعد بچه یه مورچه پیدا میکنه ..

دو  تایی مورچه را هدایت میکنند روی یک تکه کاغذ و توی یک گلدان توی راه پله پیاده میکنند که بره پیش بچه هاشو بگه " منو یه دختر مهربون نجات داد تا زیر پا نموم "

نظافت طبقه ما تمام شد .. مادر در حالیکه تی  در دستش بود با دست دیگرش دست دخترکش را گرفت و  همینطور که پایین  میرفتتد درباره آن دفعه حرف میزنند که تو آسانسور  ساختمان یه بادام زمینی افتاده  بود ...

مزه این مادرنگی کامم را شیرین میکند ،  مادرانگی که به زاییدن و سیر کردن و پوشاندن خلاصه نشده .. مادر بودن که به مهد کودک دو زبانه ، لباس مارک ،

کتاب ضد آب  و برشتوک و عسل و بادام نیست ..

ساختن دنیای زیبا وسط زشتی ها و حتی فقر .. از مادر ، مادر میسازد ..

باید خیلی جنس وجودت ناب باشد که دیگران را تحسین کنی و از تماشای موفقیت و خوشبختی آنان لذت ببری باید خیلی اصیل باشی که رنج های دیگران

تو را غمگین کند و شادیها ی آنان تو را خوشحال ..

باید خیلی از عقده ها و کمبودها به دور باشی و از انسانیت سرشار و آنقدر قوی که شکست ها و ناکامی ها از تو یک انسان سرخورده و حقیر نساخته باشند .. باید خیلی شخصیت محکمی داشته باشی که با وجود چیزهایی که بر تو گذشته همچنان از اینکه آدمهایی هستند که اراده میکنند تلاش میکنند و موفق میشوند احساس خوبی داشته باشی ..

باید آنقدر اصالت داشته باشی که برای دیگران هم آرزوهای خوب کنی .. برای دیگران هم خوشحال باشی و برای دیگران هم خوب بخواهی ..

باید به آرامش و خودباوری و رضایت درونی رسیده باشی که بتوانی موفقیت و جسارت دیگران را تحسین کنی .. باید خود را زیاد دوست داشته باشی و با

خودت کاملا کنار آمده باشی .. که بتوانی اطرافیانت را هم دوست بداری ...