همه چی رو یادم رفته دیگه حتی یادم نمیاد اگه وسط خندیدنت اسمم رو صدا کنی ، چقد سخته پرنده نشدن و تا آغوشت پرواز نکردن ..

یادم رفته وقتی موهات رو میریزی روی شونه ی راستت و سمت چپ گردنت میشه  معبد بوسه ...

و اینکه ... وو اینکه چه دلیل قشنگی هستی برای ادامه دادن ، برای زندگی .. آدم چرا از فراموش کردن خاطراتی که رخ نداده رنج میکشه ؟؟؟!!!

این خیلی غم انگیزه ..

غم انگیزه که باهات زیر  بارون و برف راه نرفتم حتی با هم کوه نرفتیم که قصه ی سگ تنهای ایستگاه پنج و  برات بگم .. اسمش طرلانه .. خیلی ساله تنهاست ..

توله های جفت های دیگه رو بزرگ میکنه.. بعدم یه روز اونا میرن و طرلان بازم تنها میشه ... میشینه رو لبه سیمانی پناهگاه و نگاه میکنه به روز ، به شب .. به هیچ ..

ببرمت پیش طرلان ... براش سعدی بخونی .. شاید آسون بشه واسش دق کردن ...

میخواستم بعد صد قرن برات از عشق بنویسم نشد ...همش آغشته ی اندوهم این روزا ... میخواستم بهت بگم بین دو تا قصه ی آخرم چقد پیر شدم ..

چقدر دلتنگم برای وقتی که یادم نرفته بود .. سرمستی جزو کارای روزمره م باشه .. بگم بیا بخندون . خیلی وقته نخندیدم ..خیلی خیلی وقته ..

نخواستم شنا کنم توی بوی موهای کسی ...

میخوام برم پیش طرلان  ... کاری ندارم اینجا .. بشینیم دو  تنها و دو  سرگران ... به قول حافظ  : دو تنها دو سرگردان در غروب کوهستان ..

اما اگه میشد یه شب از دنیا به تن ترد تو کوچ کنم قبلش درست وحسابی نگات میکردم .. طوری که دیگه هیچ وقت یادم نره  وسط این همه تاریکی روا نبود .. نور خنده ی تو یادم بره ..

که سهم من نباشی ... که هیچی نگم و از دور ببوسمت !!!

بیهوده ... بگذریم ...

بخند و برقص ، پرنده ی صبح  که از جنون درخت پیر بی خبری ...!!!

عیبی نداره که دستاتو نگرفتم .. عیبی نداره که تختخواب کنار من لحاف سفید نپیچیدی دور تنت ..

من به دل نگرفتم اینارو.. که تو جلو دوربین من ندوییدی و موهاتو باد نزد رو صورتت و برنگشتی سمت من که بخندی ..

به دل نگرفتم عطرتوو که هیچ وقت تو نفس های ماشنیم نموند ..

من دق نکردم وقتی تو برف و بارون وعصر و شب  ساحل .. نتونستم کنارت قدم بنم ..

عیب نداره که هیچ وقت عکس دو تایی نداشتیم ... و دنیا ما رو کنار هم نخواست ...

اما همش میگم اگه تو کنار م بودی زمین چه شکلی بود  دنیا چه رنگی بود ؟؟؟؟؟

حمید سلیمی