هر وقت خودت را گم کردی،
یا چیزی را که به اندازهی خودت دوست داری گم کردی و از دست دادی،
لحظهای به درختان فکر کن.
فکر کن که چگونه رشد میکنند.
تو خوب میدانی که درختی که شاخههای زیاد و ریشههای کم دارد،
با نخستین باد شدید، واژگون میشود.
اما از طرف دیگر،
ریشههای زیاد هم، برای شاخههای کم، مفید نخواهند بود.
ریشههای زیاد هم، برای شاخههای کم، مفید نخواهند بود.
آنها زیادیاند و نمیتوانند تمام آنچه را از خاک میگیرند، شیرهای کنند و به تک تک شاخهها برسانند.
ریشهها و شاخهها باید با هم متناسب باشند. از یک سو، پا در خاک فروکنند از سوی دیگر سر به آسمان برآرند.
یکی در درون ریشه کند و یکی در بیرون سایه بیندازد.
چنین درختی، سایه و میوهی خوب دارد و در هر فصلی، مناسب آن فصل، زیبا خواهد بود.
موقعیت تو، رابطههای تو و در یک کلام داشتههای تو، اگر به تناسب از درون در آنها ریشه دوانی و از بیرون بر آنها سایه بیندازی، نعمت خواهند بود.
که اگر جز این باشد: ریشه بی شاخه زحمت است و شاخه بی ریشه زندان ....