چیز هایی هستند که برای همه ارزش یکسان ندارند.
چیز هایی که باید بارشان را تک و تنها روی گرده بکشیم، مثل صلیب شهدا، و پیش خودمان نگه داریم.
نمی شود ازچیزی که در درون ما جریان دارد با همه حرف زد. بیش تر وقت ها حتی نمی فهمند از چه چیزی حرف می زنیم...!
هرگز نمی شود به بدبختی عادت کرد، باور کنید،
چون ما همیشه مطمئنیم که بلای فعلی آخری است،
گرچه بعدها، با گذشت زمان متقاعد می شویم -با چه احساس فلاکتی-
که هنوز بدتر از این در راه است...!