چقدر به دوستانم که مادرانی دوست داشتنی ، مهربان و حمایت کننده داشتند رشک میبردم وچقدر عجیب بود که آنها به مادرانشان وابسته نبودند ... نه دائم به آنها زنگ میزدند ، نه به ملاقاتشان میرفتند ، نه خوابشان را میدیدند و نه حتی به آنها فکر میکردند ...
ولی من در طول روز بارها مجبور بودم فکر مادرم را از دهنم برانم و حتی امروز که ده سال از مرگش گذشته اغلب پیش میاید که بی اختیار به سمت تلفن میروم تا با او تماس بگیرم...
همه اینها به لحاط منطقی برایم قابل درک است...
سخنرانی ها درباره این پدیده کرده ام ، برای بیمارانم توضیح میدهم که کودکانی که مورد بدرفتاری والدینشان قرارمیگیرند اغلب به سختی از خانواده ی ناکارآمدشان جدا میشوند ... در حالی که کودکان والدین خوب و مهربان باتعارض کمتری از آنها فاصله میگیرند ..
درحالیکه که قاعدتا باید برعکس باشه .. ولی اینطوری نیست ...
اصلا مگر یکی از وظایف والدین قادر ساختن کودک به ترک خانه نیست ؟؟؟؟؟
گزیده ای از کتاب مامان و معنی زندگی
زندگی کردن بامردم این دنیا
همچون دویدن در گله اسب است
تا میتازی با تو میتازند...
زمین که خوردی آنهای که جلوتر بودند
هرگز برای تو به عقب بر نمیگردند ...
و آنها که عقب بودند...
به داغ روزهایی که میتاختی
تو را لگد مال خواهند کرد ...
.................................................
پدر بزرگم مردی آزادی خواه بود
پیش از آنکه تیربارانش کنند
تمام شعرهایش را
پای درخت انار باغچه چال کرد ...
من هیچوقت شعرهایش را نخواندم
اما از انارهای باغچه میشود
فهمید " آزادی "
باید سرخ و شیرین باشد ....
فئودور داستایوفسکی
........................................................................
از آدمها دلگیر نباشید
نیش زدن طبیعت آنهاست
سالهاست که
به هوای بارانی
میگویند : خراب
...........................................
بزرگترین حسرتت خواهم شد
روزی را می بینم
که میان آه کشیدنهای گاه و بیگاهت
این منم که در ذهنت تکرار میشوم
تو شبیه شاعران
بغض خواهی کرد و من
جای دیگری
در آغوش کشیده خواهم شد...
نرگس صرافیان
به یاد داشته باش
مردم هیچ وقت
بابت ضعفت ازت متنفر نمیشن
اونا به خاطر قدرت و توانایی هات
ازت متنفر میشن
پس سعی کن قوی باشی
و به نظر دیگران بی اهمیت
وودی آلن
.........................................................
- دوست داری برگردی به پنج سال قبل ؟
- با عقل امروزم ؟
+ قطعا آره
- خب تبریک میگم
الان پنج سال قبل از سال 1402 هستی
شروع کن ..
دیالوگ ماندگار
.............................................................
-
چقدر باید قوی باشم
و چقدر زن
هی این پله ها را بیایم پایین
و تو آنی نباشی
که سلامت بی طمع است و
هی برگردم...
زنگ مثل پتکی است
که بر سرم میکوبند
دیگر گوشهایم را میگیرم و میروم
با عصای یادگار این پلکان
و روبند یادگار مادر بزرگ ..
درخانه ای ویلایی
بست می نشینم و
تاریخ میخوانم...
و به دنبال عصری میگردم
که با خیالی تخت
نه کنار کوسه ها
کنار حوضچه ای با ماهی ها
زندگی را سر بکشم ...
مونا محمدی
.........................................................
