برای مردمان قصه‌های ناتمام، خورشیدهای گریان...

همه قواعد و قوانین عاطفی دنیا انگار طراحی شده اند برای عذاب کشیدن ما دیر رسیده ها...

ما که سهممان دوم شدن بود. که همیشه دیر رسیدیم. که هر چه و هر که را خواستیم یا ممنوع بود، یا دور، یا فراتر از حد پرواز ما، یا از آغوشمان فراریش دادیم به بلای نداری و جذام

خشم. ما ، که ابتلای جنون رزق روحمان شد و راه رفتیم و به همه اسمهای دنیا سلام کردیم، به نیت اسم یار، قربت الی العشق.

ما. ما که شبها نشستیم به خیال بافتن، به عشق سرودن، به درد نوشیدن. و صبح که شد، در اولین اشعه آفتاب غسل کردیم، روحمان را جلا دادیم با این امید که آفتاب بر تن ما و آنها

یکسان می تابد. ما، که شبها ارواح سرگردان جزیره بی خوابی شدیم و روزها عابران خسته بدخلق ساکت، نشسته در دورترین صندلی خلوت ترین واگن ها، کنار پنجره ای سیمانی،

خیره به دشت برف گرفته بی رد پا.

کسی چه می داند ؟ شاید اینجا جهنم ماست. تاوان گناهی در قرنهای دور. شاید این هم از شوربختی ماست که عهد ما عصر ممنوعه هاست.

وقتی گلودرد داری، دلت بستنی می خواهد، دیوانه وار. وقتی می فهمی کسی را نداری و نخواهی داشت، جانت گره می خورد به بودنش، نوشیدنش.

ساکن شهر ممنوعه رویا میشوی، به صدای پیرشدنت گوش می کنی، و کم کم همه شهر از یاد می بردند روزی، وقتی کسی در این کوچه ها رد می شد و با صدایی گرفته آواز می

خواند : مرا ببوس ....

#حمیدسلیمی

ژاله میگه اگه آدم یاد بگیره همه چی موقته، اون‌وقت می‌فهمه دیگه چه فایده داره اصلا که دائمی باشه؟ یعنی میگم بهتر نیست عمر آدمیزاد قدّ یه خوشی باشه؟

ببینه و بخواد و ببوسه و دوست داشته باشه و دوست داشته بشه و خلاص؟ بهتر نیست یه بار که کنار آدم دلخواه خوابت می‌بره، دیگه بیدار نشی؟

باید حتما از دست بدیم، از دست بریم، پیر بشیم و میلیون بار آدمهایی رو ببینیم که دیدنشون یه تجربه‌ی بیهوده‌ی مزخرفه؟ حالا مزخرف نه، همون بیهوده.

ژاله، زن قصه جدیدمه. برای خودش یه‌ جور دیوونه‌ی جدید و عجیبیه. از روی خاطره زنی نوشتمش که تنش بابونه بود و لبخند بزرگی داشت و دستهایی که

عجیب و جادوگر بودن. ژاله معتقده خورشید، افسردگی خودش رو قایم می‌کنه با نور زیادش، بعد شبها می‌شینه ژاک برل گوش میده یا شجریان یا هر کوفت

دیگه‌ای، گریه میکنه. معتقده مورچه یه‌جور ملخ گمراهه که چون بال نداره صبوره، وگرنه کدوم موجود بالداری صبور بوده هیچ‌وقت؟ میگه موندن از روی ناچاریه،

وگرنه عشق اونه که کمکت کنه پرواز کنی. میگه وابستگی اسم مستعار حبسه، عشق اسم مستعار ترس از ارتفاعه. دیوونه‌س، گفتم که.

قصه‌ی ژاله که تموم بشه، باز دلتنگت میشم زن. هربار یادم بیاد یه‌جوری تو خیابون خلوت راه می‌رفتی که انگار همزمان فرشته باشی و چموش، هربار اون

بوسه‌ی نیمه‌کاره یادم بیاد، هربار صدات یادم بیاد که گفتی من دوستت دارم اما نمیشه، هربار یادم بیاد چقدر دلم می‌خواست یه‌بار کنار تو خوابم ببره و بیدار

نشم دیگه.

ژاله نشسته روبروم، دستاشو گذاشته روی میز، میگه تو چرا اینقدر مجسمه‌ی کرگدن داری توی خونه؟ میگم من خودم کرگدنم. میگه تو؟ تو نهایتا یه

لاک‌پشت پیری که توی خودت قایم شدی. میگم ژاله، چطور میشه سوگوار از دست دادن کسی باشی که هیچ‌وقت به دست نیاوردی؟ میگه قصه‌ی من تموم

نمیشه نه؟ نصفه می‌مونم؟ دلت نمیاد دست برداری از اونی که نشد؟

شب شده. از ته تاریکی، صدای تو میاد که میگی چشمات سرخه از بی‌خوابی، بخواب. چشمام رو می‌بندم و سرم رو میذارم روی پات و می‌خوابم. ژاله میگه

دیگه بیدار نشو. میگم پس قصه‌ی تو چی؟ نصفه می‌مونی. میگه ول کن، قصه همینه دیوونه، ما همه نیمه‌کاره‌ایم.

خورشید سیگار میکشه و داریوش گوش میده. روی لپ‌تاپش، یه عالم قصه‌ی نصفه داره. مثل من. مثل همه.

#حمیدسلیمی

اگر از من بپرسند عشق در شکل اعلای خود برایت چه معنایی دارد، به سادگی جواب می‌دهم التیام تن و آرامش روان.

بعد از هیجان نخستین، با فروکاستن آن عطش آتشین، قسمت اصلی رابطه شروع می‌شود: همزیستی دو جهان ناهمسان.

درک متقابل تنها برگ برنده این قمار سخت است، تو سالها با آهنگهای خودت یک نفره رقصیده‌ای، و حالا باید درک کنی ریتم تانگو با حرکات دو نفر تنظیم

می‌شود.

خطای اول، نادیده گرفتن اهمیت مکالمه است.

برای شناختن یار که می‌تواند بخش مهم باقی زندگیت باشد، لازم است با او حرف بزنی، حرفهای جدی و مستمر و مهم.

باورکن یک گپ کوتاه اما هوشمندانه در ابتدای روز یا وقتی در بستر کنار هم آرام گرفته‌اید یا هروقت مناسب دیگر که هر دو هشیار و خونسردید،

جادویی‌ترین بخش کاشتن دانه‌های سیب سرخ آرامش در رابطه است.

من یاد گرفته‌ام زوال یک رویا درست از جایی شروع می‌شود که آدم‌ها به جای حرف‌زدن با دیگری، شروع به گفتگوهای درونی طولانی می‌کنند.

آن سنگ خودخوری که در دلت نگه می‌داری، عاقبت سنگین می‌شود و تو را به قعر تاریک دریای تنهایی بازمی‌گرداند.

#حمیدسلیمی

 من تا عاشق نشم نمی تونم بنویسم! مُدل ام اینجوریه. الان وقتی می خوام بنویسم مثل فوتبالیستی هستم که رباط صلیبی های هر دوتا پاش با آخرین تکل دوپای حریفش پاره

شده و الکی زور میزنه تا یه شوت صاف بزنه. ایستادن روی پاهام سخت ترین کار دنیاست؛ شوت زدن پیش کش.

اگر دوست دارید دوباره بنویسم، خانومی رو معرفی کنید که بتونم عاشقش بشم. یه خانومی که وقتی لبخندش رو دیدم خوشبخت ترین مرد روی زمین بشم.

نمی خواد الکی غیرتی بشید و بگید جاکش مگه ما خانوم بیار تو هستیم که برات خانوم بیاریم؟ آخه قرار نیست بیاریدش. اصلا اگر بیاریدش که من عاشقش

نمیشم. باید ببریدش. باید نذارید یه قدم به سمت من بیاد. باید اگر هم بی وفا نیست بی وفایی یادش بدید و ازش بخواهید که بره. بهش بگید که هرچی بیشتر دوستش داشتم، اون هم بیشتر دوستم نداشته باشه.

هرچی شوق گرفتن دست هاش توی وجودم بیشتر شد، اون دست های مرد دیگه ای رو محکم تر توی دست هاش بگیره. اگر بهش گفتم آرزومه که یه بار با

هم توی خیابان انقلاب قدم بزنیم، بره و التماس مرد دیگه ای رو بکنه تا برای خوردن یه ساندویچ اون رو هم با خودش ببره. 

اینجوری می تونم عاشقش بشم. می تونم دوباره دیوونه بشم و براش بنویسم. وقتی از دور می بینمش حالم خوب بشه و براتون کص شعرهای خنده دار

بنویسم. وقت هایی که اون رو با عشقش می بینم دلم بگیره و براتون از علی ساتی و بهنام نفتی بنویسم و گریه تون رو دربیارم. 

اما الان نمی تونم بنویسم. الان فقط بلدم به کارم فکر کنم. هرچند که خیلی وقت ها دلم برای شما و عاشقی و نوشتن تنگ میشه. پس اگر براتون مهمه که

دوباره بنویسم؛ لطفا یه

خانومی رو معرفی کنید که بتونم عاشقش بشم.

"حتی اگر هزارپا بودم،

با هر هزارپا کنارت می ماندم؛

اما...

تو با همین دوپا،

تنها به رفتن فکر می کنی..."

حمید سلیمی