اگر بروی
به ناشناس ترین شیوه ی ممکن.. رد میشویم از شلوغ ترین پیاده روی شهر
چشم هایمان اما شبیه دو آشنای قدیمی برای رسیدن به هم جمعیت را کنار میزنند
ما با هم نسبتی عجیب داریم
شاید بودن از نوادگان زن و مردی
که قرن ها پیش
یک گوشه ی کشتی نوح
وقتی باران چشم های دنیا را گرفته بود
هم دیگر را بوسیده باشند!
....
این روزها هیچ نمیخواهم از خدا .. هیچ .. فقط کافه ای شلوغ .. دو میز دور از هم که دید کافی به هم داشته باشند .. من در پشت یک میز .. تو در پشت میز روبرو .. کسی متوجه ما نباشد ..ساعتها بنشینیم مقابل هم اما دور از هم .. قهوه تلخمان را بیاورند و آرام آرام همزمان با هم بخوریم .. و تو اشگهایم را که قاطی فنجان قهوه میشود را بشماری ... آرزوی خیلی بزرگی است نه ؟ .....؟؟؟؟؟؟؟؟
خودم گفتم
تو با تمام مردها فرق داری
خودم گفتم
اما تو هیچ وقت نفهمیدی
عشق برای من چه رنگی‌ست!
روبه رویت بارها از باران های
مانده در گلویم گفتم
از خیال قبل ِ از آمدنت
که این همه شعر را
در پاکت دلم گذاشت...
صحبت ِ گلایه نیست عزیزکم!
اما فکر می کردم تنها کسی هستم
که قلبش اندازه ی مشت توست!
بارها این قلب شکست و اندازه اش را نفهمیدی!
امروز چیزی نمانده بود برای همیشه
قهر کند و بایستد!
این شعر را ننوشتم که دلت را بسوزانم
دلم کمی هوای گریه ی بی دلیل کرده بود
تو به خودت نگیر!
قلب من انداره ی مشت توست
شکست هم فدای سرت!
"محسن حسینخانی"
------------------------------------------------------
چگونه بگویم
بمان
تا دلت راضی شود؟؟
فرصت دوباره ما
بدون هیچ حرفی به پایان رسید
و من حتی نتواستم
شعر های نبودنت را
به گردنت بیاویزم
تا یادت باشد
اگر سالها هم بگذرد
من همانم که روزی برایت شعر می گفت
من همانم که همیشه بودم
من همانم که کنار اینهمه نبودنت
پیر شدم
ولی باز برایت عاشق ماندم
من همانم که هیچوقت نفهمیدی
که پشت شعرهایش پنهان شده ای...
اگر بروی
گاهی کسی از کنارت می رود
دنیایت را به هم می ریزد
با خودت می گویی
بر می گردد
اما خودت هم خوب می دانی
حتی اگر برگردد
این بازگشت مثل همیشه نیست
یک چیزی فرق می کند
مثلا این بار دیگر تو نیستی
یا او دیگر مثل گذشته نیست...
دلت ضعف می رود برای صدایش
تا برایت شعر بخواند
بیقرار دستانی می شوی
که دیگر نخواهی داشتشان
کاری هم که نمیتوانی بکنی
روزگارت کامل از هم می پاشد
آنوقت ...
گوشه ای می نشینی
ساکت و صبور
و بر بی کسی این روزهایت
می گریی...
دورنمایی از این روزهای من ... این روزهای تلخ که باورش نمیکردم دوباره در زندگیم تکرار شود .. برگشته ام به همان روزهای سیاه ... کدر و مه اندوه .. حیرانی و سرگردانی و ... اشگ و آه وحسرت ... خدایا تازه داشتم خوب میشدم .. چه طوری دلت اومد ؟؟؟؟؟ چه طوری ؟؟؟؟؟ من مگه بنده تو نیستم ؟؟؟؟
مرگ
تنها دری است
که تا به تو فکر می کنم باز می شود
هر بار بدم می آید از خانه ای که در آن نیستی
و بعد به هر دری می زنم عزرائیل پشتش است
و بعد
طناب یعنی اتفاقی که نمی افتد را
به کدام سقف بیاویزم
و تیغ
یعنی این تویی که هنوز در رگ هایم جریان داری
مرگ
چیزی شبیه دست های من است
که حتی با ده انگشت نمی توانند
یک ذره از گرمی دست های تو را نگه دارند
و چیزی شبیه صدایم
که هربار دوستت دارم
تارهای صوتی ام را عنکبوت ها تنیده اند
و چه انتظار بزرگی است
این که بدانی
پشت هر «دوستت دارم» چقدر دوستت دارم.
...
"لیلا کردبچه"