اولین حربه زنهاست نفسهای عمیق
بعدازآن مات شدن مثل وقارتندیس
بعدش آرام شدن،حرف شدن،بغض شدن
آخرین حربه زنهاست دوتا گونه خیس
((علیرضا آذر))
..............................................................
می خواهم موهایم را بدست دل پریشان باد بسپارم میخواهم پنجه ی آفتاب تنم را نوازش کند با ثبت نام بدنیا نیامده ام که بنام کسی ثبت شوم من فقط سهم خودم را از زندگی زندگی میکنم جای من در قفس خاک خوردگی عادت نیست من خاکم بادم بارانم برفم خورشیدم هوا نمی گذارم زیر تیغ باید ها و نباید ها در سایه ی سنگین عرف و شرع و جاده ی خشکیده ی عادت و آبرو بپوسم من روح طبیعت م نبض زندگی می خواهم علفی وحشی در دامان سبز دشت باشم قامت شکستنی من اسیر طوفان بایدها نمی شود که من باران می شوم و در دل هر گیاه و درخت زنده می شوم و مکرر بدنیا خواهم آمد
((بلور اشرف))
جان من کمتر برای ماندن خود ناز کن !
من اسیرم کم کنار این قفس پرواز کن !
هی بدی کردی و من،گربه! در دیزی! حیا!
کم نمی آید ز تو، یک ذره شرم ابراز کن!
چند سالی می شود من مرده ی چشم توام
باش عیسایم بیا با یک نگاه، اعجاز کن !
عاشق نقش آفرینی خداوند تو ام ...
مثل یوسف باش و راهی بر زلیخا باز کن !
یخ زدم در هر عبور سردت از این کوچه ها
این زمستان دیده را از دیگران ممتاز کن
بی تو خیلی زود خیلی زود می میرم بمان ،
سرعت مرگ مرا درگیر دست انداز کن !
برق چشمان تو می گیرد مرا ول می کند
سیم آخر را بزن یا نول کن و یا فاز کن !
نه غلط کردم ، نگو دیگر نمی آیی قبول...
تو بمان، تا آخر دنیا برایم ناز کن !
((مریم صفری))
دوش که می گیرم
شسته می شوند شعرهایم
اگر می توانی
قسمت های شاعرانه ی بدنم را حدس بزن
حدس بزن چند شعر از سر انگشتانم
چکه کرده بر سرامیک
کدام سطر را
به کاشی ها کوبیده ام
دستم
به وقت در آغوش گرفتن
پیراهنی مجروح.
لبم
به وقت بوسیدن
تیغی کند.
پوستم پوستر شعری غمگین است.
((محسن بیدوازی))
اینکه بیایی
محبت کنی ..
ناز بکشی ..
وابسته کنی
سرد شوی
بروی...
فکر کنم از قبل نقشه ی قتلم را کشیده بودی...
((الهه سادات دانیالی))
......................................................
می بوسی مرا
درد از من فاصله می‌گیرد
فکر میکنم
اعجازِ پیامبران
چیزی شبیه بوسه‌های تو هستند...
((تکتم آقابالازاده))
چه فرق داشت ماجرا،اگر که آنچنان نبود؟
تو بودی و سکوت من،کسی میانِمان نبود
چه فرق داشت سرنوشت،اگر غمی نداشتیم
نشانه های یأس در نگاهِ آسمان نبود
از ابتدای داستان مرا دوباره خلق کن
پرىِ دلشکسته ای که چهره اش جوان نبود
غرورِ نحسِ ساحره که از نگاهِ آینه
قشنگ تر از او کسی هنوز در جهان نبود
چه فرق داشت اینچین نمی گذشت عمرِ ما
دقیقه های ناب در اسارتِ زمان نبود
نگاه کن که شعرها،تو را بهانه کرده اند
کسی شبیهِ تو در این زمانه جاودان نبود
به حکمتی بخند که همیشه درد می کشید
خدا برای جفتِمان،اگر چه مهربان نبود
((صنم نافع))
