آدم ها را دوست ندارم جدیدا؛ آدم ها معنی شان را توی ذهنم روز به روز بیشتر دارند از دست می دهند! به خصوص از وقتی که امروز بعدازظهر یک عالمه آب جوش 100 درجه قل قل کنان ریخت روی دست و بالم و الان کیبوردم را دارم خمیردندانی میکنم! اندر شرح وجوه ربط آب جوش به دوست داشتن آدم ها توضیح متقاعدکننده ای برایتان ندارم؛ اما دلم از این می سوزد که این زمستان هم بی باقالی و لبو و شال گردن و عشق و آغوش دارد طی میشود، و به هیچ کجای جهان نیست که من چقدر تنها مانده ام*. *: خواهشمند است به خودتان نگیرید و سعی نکنید فرصت را مغتنم شمرده و پیشنهادات عجیب و غریب بدهید. این رودخانه شدیدا گلی ست اما به جان شما یک دانه ماهی هم ندارد!
نرده های پشت پنجره ی اتاقم آویزانی و آن قدر احمقی که می خواهی دو دستی برایم دست تکان بدهی !
بی خوابی به سرت زده و از دیوار رویاهای ما بالا آمده ای و شرم داری از قدم آخری که تو را می تواند توی آتاق بیاورد ؛
می ترسی به هم برسیم و دود شویم ! همیشه همین است ، تا لبه ی خیالمان می آیی و دو دستی دست تکان می دهی و پرت می شوی !
پرت می شوی آن پایین ، توی قهقرای فراموشی ! توی قهقرای فراموشی چشم به موهای منیژه نداشته باش ، منیژه برای خود
بیژن هم تره خورد نمی کند دیگر ! ما را هم معذور بدان ، من و لیلا و شیرین و عذرا را ؛ همه مان زخم خورده ایم !
آمدم بیاندازمش دور دلم نیامد ، اما باید یک جوری لجم را خالی می کردم ، ساقه اش را شکستم عینهو گنگستر ها انداختمش گوشه ی لبم ، سه ساعت و خورده ای ست که دارم می جومش ، گلت را می گویم ، از اولش هم زردی این بد مصب نشانه بود ، موافقی؟!
حیاط خانه ی مادر بزرگ ها یعنی یک مشت یاس سفید بچینی بریزی توی سینه بندت بنشینی روی تاب بروی برسی به ابرها نازشان را بکشی بگویی جان من ببارید ، اینجا هیچ کس به باران عادت نمی کند ! شب های تنهای اتاق کوچک تکراری ات یعنی یاس های پلاسیده را در بیاوری بریزی دور ، ولو شوی روی تخت ، بر بر نگاه کنی به سقف ، پرده را بزنی کنار ، ماه را غریبه ببینی ، با ابرها قهر کرده باشی ، پرده را بیاندازی ، هوس کنی یکی هوس بوی یاس کند !
