از وقتی همسرش ترکش کرد بیش از پیش غمگین ، ساکت و گنگ شده بود.

اکثرا مغازه بود. در غیر این صورت همراه با یک مشت سنگ به پارک ساحلی می رفت

و با اندک توانی که برای بازو هاش باقی مونده بود سنگ ها را به سمت دریا شلیک می کرد.

قرار بود سیاحتی بره و برگرده. همسرش را می گم. هیچ حرفی از پناهندگی نزده بود.

با چند تا از دوستان دوران دبیرستان تصمیم گرفتیم براش یه بومرنگ بخریم بلکه دست از سر سنگ ها برداره.

بهش گفت ببین ، اینطوری پرت می کنی و بر میگرده. پرسید " اگه برنگشت چی ؟ "

| پدرام مسافری |

.........................................................

گفت :

همه ش که نباید توو فکر اتفاقای افتاده باشی،

گاهی هم باید به اتفاقای نیفتاده فکر کنی.

به پاهات فکر کن که هنوز داریشون،

به چشمات که هنوز سر جاشونن،

به خونه ات که هنوز سیل نبرده تش،

به مادرت که هنوز زنده اس.

بالاخره یه چیزایی توو زندگی هست که اتفاق نیفتادن

و تو میتونی به خاطر همونا خوشحال باشی.

گفتم پس عشق چی؟ آخه هنوز توو عمرم عاشق نشدم.

گفت : راستشو بخوای

عشق تنها چیزیه که نمیدونی اتفاق افتادنش بهتره

یا اتفاق نیفتادنش

/ بابک زمانی |

..........................................

پیامبری مونثم

با موهای روشن کوتاه

و اندوه های  تاریک بلند

تا می توانید 

به من ایمان نیاورید!

من خود از بهشتی که وعده می دهم گریخته ام

جایی که فرشته های زیبای زیادی دارد

به درد زنان نمی خورد...

تا می توانید 

به من بخندید

و به اندوههایتان

حتی تا نمی توانید هم بخندید...

جهان اتفاق خنده داری بیش نبوده

و قبر پدرانمان را اگر بشکافیم

نیششان تا بنا گوش باز است.

| رویا شاه حسین زاده |

خواب دیدم؛ می روی، ای کاش چشمم کور بود

کاش کابوسی که دیدم از حقیقت دور بود

شیشه های عینکم را پاک کن قبل از سفر

یا که نه... برگرد و با خود چشم هایم را ببر

شیشه ی چشم کسی، مانند چشمم مات نیست

قانعم کردی که دنیا جای احساسات... نیست

| محسن انشایی |

...............................................................

می آید روزی که در تراس خانه ات، روی صندلی دسته دار نشسته ای و بازی کودکان را تماشا می کنی

آن روز دیگر نه باران خاطره ای از من برایت تازه می کند و نه غروب آفتاب سنگی بر دریاچه آرام دلت می اندازد،

سال هاست که تو مرا پاک از یاد برده ای!

کنار روزمرگی هایت، یک فنجان چای برای خودت میریزی و با دستانی که دیگر چروک شده اند 

لرزان لرزان فنجان چایت را به لبانت نزدیک می کنی،

اما یکباره یکی از کودکان نام مرا فریاد می زند!

شباهت اسمی بود...

تو آرام فنجانت را کمی پایین می آوری، لبخند کوچکی می زنی و دوباره چایت را می نوشی،

من به همان لبخند زنده ام

| عطر چشمان او/ روزبه معین |