به این عشق قسم

آن روز که دیگر

امیدی برای ادامه ی زندگی نداشته باشم

چشمانت

سرنوشت مرا تغییر می دهد

احساس من به تو

از مرزهای تنم رد می شود

نقشه ی جهان من

تویی!

به من آمدنت را خبر بده

احساست را قسمت کن

بگو از

بی قراری های ناپیدایت

بگو راز انتظارت را

که همیشه لابلای موهایت پنهان می کنی!

تا دیروز فکر می کردم

عشق ما شبیه رویاست

امروز اما

وقتی پیراهنم را تن کردم

دست هایت مرا

در آغوش کشید...

 "محمد شیرین زاده"

خسته ام از هوایِ دل کندن

از همه انتظار کشدارم

جاده های سیاه یکطرفه

گفته بودم از عشق بیزارم

خواب بودم شبیه خواب عدم

خواب ...انگار من نبودم هیچ

بوسه ای داغ روی پیشانی

زدی و من هنوز بیدارم

آمدی روزگار تاریکم

نور باران شد از نفس هایت

رفتی و من نکرده ام باور

رفتنت را ،که غرق انکارم

قرص های مرا به من بدهید

زندگی را به من پس بدهید

زخم دارم فقط نمی خواهم

او بداند هنوز بیمارم

من و این خانه ی غم انگیزم

من و این لحظه های لبریزم

به من از خود خبر نخواهم داد

من از این پس همیشه غم دارم

من همیشه پر از تمنا و

تو پر از وعده های پوشالی

گفته بودم تو هم نمی مانی

گفته بودم از عشق بیزارم ..

((روشنک آرامش))

فردا چقدر دور است

وقتی امروز می توانم

دستهایت را در آغوش بگیرم

این ثانیه ها

بی تو از هیچ ساعتی رد نمی شوند

عشقت

پیچکی رونده است بر اندام من

دنیای من

در چشم های تو خلاصه می شود

انگار که جهان را در چشمهایت نشانده ای

من رویای تو را نمی خواهم

اکنون بیا

بیا تا هوای دلهره

جهانم را ویران نکرده است!

((محمد شیرین زاده))

دگر  نه صحبت عشقی ، نه  از  وفا  سخنی
نه  این  تصــوّر  باطل  ، کـــه  باز  مال  منی

پی  وداع  مــرا  بوســـه ای  ببخش  و   برو
که  تشنه راست  کفایت ز آب خوش دهنی

چگونه  چون  همه   بــاور کنــم که عهد مرا
دوباره  چون سر زلفت به هم نمی شکنی؟

برو که رامش روح از تـــو نیزحاصـــل نیست
که روز و شب  هــوس آموز جلوه های تنی

سیه دلان  خمارت  ،  خموش  می گویند :
دل  تو جای دگر  رفتــه  گر چه پیش منی

حدیث  کهنـــه ی یک روح در دو قالــب  را
مگو دگر  که  تو تنها  به  فکر  خویشتنی

به کنج خلوت خود همچو من بسوزو بساز
قرار ماست که دیگر ز عشــق دم   نزنی.

اگر  مرید  بزرگـــان   پـــــاک  و  ممتحنی
به  زندگی  ز چه همراه نفس خویشتنی

فریب  رنگ  ظواهـــر مخور که می گویند
اگر  موحّدی از  زهــــدپـــوش  پیـــرهنی

به مال و جاه جهان دل مبندوغرّه مشو
که  رخت  تا به ابد درجهان نمی فکنی

به سوی خانه  تاریک گــور خواهی رفت
اگر گدای  رهــی  یا که   خسرو زمنی

به  حیرتم که ز بهر سفر به عقبا  هم
برای  خلعت  خود فکر  بــرد  از یمنی!

نوشته اند  بـه  لــوح  زمانــه  عیّــاران
که بی ریا  نبــرد  غیـــر بوریــا  کفنی

به  زندگانی خوددوستان خوشم که مرا
ز بعد  مرگ  نماند اثر به جز سخنی...

نمیدونم شاعرش کیه ولی خیلی به دلم نشست ..

انسانها ..

تنها موجودات روی زمین هستند

که ادعا میکنند خدایی هست

ولی ...

تنها جاندارانی هستند که

طوری رفتار میکنن

 که انگار

خدایی وجود نداره ...

................................................

من اهل دوست داشتنم

تو

اهل کجایی ؟؟؟

مهدی اخوان ثالث

...................................................