تنهایی من رنگ غمگین خودش را داشت

یک جور دیگر بود، آیین خودش را داشت

تنهایی من بوی رفتن، طعم مُردن بود

تنهایی ام ردّ طنابی دور گردن بود

بعضی زمانها پا زمین میکوفت، لج میکرد

وقت نوشتن دست هایم را فلج میکرد

بعضی زمان ها دردسر میشد، زیادی بود

بعضی مواقع یک سکوت غیرعادی بود

در سینه مثل نامه ای تاخورده می خوابید

تنهایی من با زنانی مُرده می خوابید!

دو بار زیسته بود !

یک بار بر بالهاى اندوه سوار وُ 

یک بار،

بالهایش از اندوه !

دو بار زیسته بود،

یک بار شبیهِ خودش وُ

یک بار در کشمکشِ خود بودن !

دو بار زیسته بود

یک بار عشقى پنهانى داشت وُ

یک بار،

مردم از عطر لباسم می فهمند

معشوق من تویی

از عطر تنم می فهمند

با من بوده ای

از بازوی به خواب رفته ام می فهمند که زیر سر تو بوده

دیگر نمی توانم پنهانت کنم

از درخشش نوشته هام می فهمند به تو می نویسم

از شادی قدم هایم، شوق دیدن تو را

از انبوه گل بر لبم بوسه? تو را

چه طور می خواهی قصه? عاشقانه مان را

از حافظه? گنجشکان پاک کنی؟

و قانع شان کنی که خاطرات شان را منتشر نکنند؟

| نزار قبانی |

نشسته بود خیره شده بود به دستاش.

گفتم: "باز چه مرگته؟!"

نفس عمیقی کشید؛ با بغض گفت:

"یه بار که دستامون چفتِ هم بود بهم گفت میدونی چقدر دوستت دارم؟! اندازه ی انگشتای دستای همه

ی آدمای دنیا، میدونی چقدر میشه؟! هشت میلیارد آدمه و دوتا دست و ده تا انگشت و اووووووو...اصلا حد

و حساب نداره که، بی حد و حساب دوستت

دارم دیوونه!

موقعی که داشت می رفت نگفتم کاری به اون همه آدم و دستای غریبه شون ندارم، ببین منو!

اگه بری این دستا اون قدری خالی میشن که هیچکس از بین این هشت میلیارد نفر نمیتونه کاری برای

حسرتشون  کنه!

نگفتم و رفت! گفتن و نگفتنم فرقیم نداشت، رفتنی رو غل و زنجیرشم کنی یه راهی برای نموندن پیدا میکنه...

گاهی وقتا که حرفاش یادم میفته زل میزنم به دستایی که برای بار آخرم نشد که دستاشو بگیره، با خودم

فکر میکنم یعنی از بین اون آدمایی که میگفت، الان دستاش قفل شده توو دستای کی و داره توو گوش

کی از دوست داشتنی میگه که حد و حساب نداره؟!"

| طاهره اباذری هریس |

چشمم غروب صحنه‌ی کوچ پرنده هاست

بر گونه ام هبوط غم انگیز شبنم است 

این آسمان که از تن من کسر می‌کنید

بی شک برای پر زدنم وسعتش کم است

دور تنم هراس پریدن تنیده اید

بال و پر زنانگی‌ام را بریده اید

دورم هزار مرتبه زندان کشیده اید

آزادی ام چقدر مه آلود و مبهم است

در آینه زنی ست که می‌ترسد از خودش

بر شانه اش مزارع خنجر نشسته اند

در آینه به صورت خود چنگ می زند

کابوس و واقعیت و افسانه در هم است؛