من آرامم و دلتنگ...

میدانی آدم، دلتنگ باشد و آرام یعنی چه؟

یعنی رفتنت را باور کرده...

یعنی آدم شده... منطق قاطی جنونش شده...

میدانی آدمِ مجنونِ منطقی کیست؟

کسی که خاطره ها را ته یک کمد قایم کرده...

میدانی یک کمد پر از خاطره های تلخ شده،

یک آدمِ آرامِ منطقیِ مجنونِ دلتنگ یعنی چه...؟

یعنی کسی که یک بمب ساعتی بسته به خودش،

تمام روزهای نبودنت را انتحاری سر کرده

| پریسا زابلی پور |

سال که عوض شود

باید بگویم پارسال بود که دیدمت

باید بگویم سال پیش بود که باهم بودیم؛ 

انگار نه انگار که فقط چند ماه گذشته است

باید هی رجوع کنم به سال قبل

اینکه تو را در سال قبل جا گذاشته ام

اینکه امسال از تو، از خودم جا مانده ام

سال که عوض شود

در لحظه های دلتنگی

باید مسیری طولانی را برگردم

بیافتم در ازدحام خاطرات سال قبل

و در پیچ نبودنت گم شوم

چرا همیشه مدت ها بعد از آنکه همه چیز تمام شد باید بفهمی که چقدر دوستم داشته ای...؟

که من چقدر مهم بوده ام برایت و تو ناشیانه قدرم را ندانسته ای...؟

حتما باید روزهایمان را تباه میکردی تا بفهمی؟

حتما باید زیر حرف هایت میزدی، باورهایم را له میکردی، میرفتی، تا برگردی...؟

حتما باید اینهمه دیر میکردی که جایت را بی تفاوتی بگیرد..؟!

حتما باید سرد میشدم تا تو گرم شوی...؟

حتی نمی دانم الان درست می فهمی چه میگویی، چه میخواهی...؟

ببینم حالا که رفته بودی حتما باید برمیگشتی...؟! 

خاطره ها را هم میزدی، دلم را بهم میزدی...؟!

| پریسا زابلی پور |

هی گفتم حالا نه، بعدا...

بگذار این باران را هم قدم بزنم... این خیابان را،

بگذار سرک بکشم تووی این کافه... دید بزنم آنجا که باهم مینشستیم را،

بگذار این یک نخ را هم بکشم،

این آهنگ را هم گوش بدهم، بعدا...

بگذار یکبار دیگر این عکس را باز کنم... چند ثانیه دیگر هم نگاه کنم، فقط چند ثانیه بیشتر...

دستم که کوتاه شده از همه جا،

بگذار یکبار دیگر دست بکشم روی این صورت، بعدا...

چه عجله ای برای فراموش کردن...!

هی گفتم بعدا 

هی گفتم این بار دیگر حتما؛

عادت شد مرور کردنت بر من

فراموش شد فراموش کردنت در من

یادت هست...؟

هی گفتم حالا نرو... بعدا

برای تو چه زود رسید این بعدا

برای من اصلا...

پریسا زابلی پور