شاید باورتون نشه....

نیم ساعته گوشی رو گرفتم دستم دارم نگاش میکنم ..

به عکس یا فیلم خاصی نه ، تو  صفحه مکالمه مون به ( درحال نوشتن )  نگاه میکنم

یعنی داره چی مینویسه....

خدای من فکر کن یهو بنویسه کی همو ببینیم ؟؟؟

خیلی هیجان دارم دیشب وقتی دیدمش تپش قلب گرفتم .. قلبم داشت از دهنم بیرون میزد

طوری نگام میکرد که انگار میخواد بگه کی میای پیشم ؟؟؟؟

میخواستم بهش بگم از تو به یک اشارت از من به سر  دویدن ..

خط نگاهش مثلثی بود .. یه مثلث برعکس...

باچشماش دو ضلع فریبت میداد   .... و بعد با راس لبخندش مثلثی شکارت میکرد ....

قشنگ بود .. فکر کنم تنها شکاری بودم که از صیاد خوشش اومده بود ..

بهش میومد از اینایی باشه که میشه ساعت ها در مورد مباحث مختلف باهاش گپ زد ..

موسیقی ،ادبیات و سینما ، تئاتر ، سیاست  .....

آخ یه لحظه بوی عطرش به مشامم رسید آخ آخ

من اگه بزرگترین نقطه ضعف ام عطر نبود ، مقاوم ترین فرد در مقابل دلبری کردن آدما میشدم...

عطرش بوی جون میداد .. رایحه ای که با هر استشمام به خودم میگرفتم .. و من با بوی اون جون میگرفتم...

چه  توصیف عجیبی نه ؟؟؟

دلم میخواست سالن های تئاتر زود باز شه  دو تایی  با هم همه اجراها رو بریم خاطره سازی کنیم...

مثلن بریم تو راهروهای شگفت انگیز تئاتر شهر گم بشیم بعد با نور نگاه قشنگ استاد بهرام بیضایی راه رو پیدا کنیم..

و یا مثلن بریم شهر کتاب بیفتیم تو حوض کتابها  بدون دست و پا زدن غرق بشیم تو دنیای زیبای کتابها...

نفس بکشیم و بوی تازگی چاپ و کاغذهایی که ناشرش با عشق کشنده ای بین عباس آباد  وانقلاب ، بین نمایشگاه ماشین پر سود و انتشاراتی کم سود،

کوچه پس کوچه های بعد از انقلاب رو دنبال کرده بود ...

صفحه گوشی رو خاموش کردم الکی به خودم نهیب زدم کاری نکنم طرف پر رو شه و فکر کنه خبریه ....

که خبری هم بود !!!!!

دلم براش رفته بود .. از اینایی که قلبت تو حلقت میزنه ...

یهو دیدم پیام اومد ، نوشته بود :

عزیزم ( شبی یک ) تومن !!!!!؟؟؟؟؟

؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!

محمدرضا ژاله

دقیقا الان اونجاییم که :

مولانا در فیه ما فیه میگه

در دل رنج ها باشد که آن

به هیچ دارویی خوش نشود

نه به خفتن نه به گشتن و نه به خوردن

الا به دیدار یار ......

.................................................

پ . ن : یادته یه روز  دو شاخه گل مریم برام آورده بودی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ بی مناسبت ؟؟؟!!!

ما به هم محکومیم
مثله ما دوتا به هم
مثله دوتا بی گناه
مثله دوتا متهم
ما به هم محکومیم
مثله آه بعد گناه
مثله این جرم عزیز مثه
مثله عشق تو یه نگاه
حال ِ من ویران حال تو ویران
روی موجا رفت گُل عشق ما
کی هست که از ما خبر داره
از دلِ دریا گُل  و برداره

مثله خطای ریل راه آهن
مثه اجبار تن به پیراهن
مثله حس تنهایی آهنگایی که با ما همراهن گاها”
متولد یه روز و یک ماهن
مثله یه لحظه خیلی کوتاهن
مثله احساس حس  لمس دست گلی که بهم دادی اشتباها”
حال من ویران ، حال تو ویران
روی موجا رفت گل عشقمان
کی هست که از ما خبر داره
از دل دریا گل و  برداره

..................................................................................................................................................

پ . ن : متن آهنگ ما به هم محکومیم بنیامین از اون آهنگایی که تاریخ مصرف ندارن .. اول صبح تو ماشین اتفاقی ... از اون آهنگایی که تو ماشین باید دو نفره گوش داد

بغل نمی کنیم و خوبیم، بغل نمی شویم و زنده مانده ایم،
زنده مانده ایم بدون بوسه، بدون آغوش، بدون عشق...
زنده مانده ایم پشت میله های سرد یک حصار نامرئی، حصاری به منزله ی یک طاعون، طاعونی که مانند یک پیچک زرد، گلوی دنیا را فشرده و دست بر نمی دارد.

کمتر می خندیم، کمتر ذوق می کنیم، کمتر خیال می بافیم و بیشتر منطقی شده ایم.
کافه ها ترسناک شده اند، خیابان ها، کوچه ها، رابطه ها و آدم ها؛ ترسناک شده اند.
پنهان شده ایم پشت نقاب ماسک ها و عینک ها و هیچ کس نمی فهمد که غمگینیم یا شاد، هیچ کس نمی فهمد که بغض داریم یا شوق، هیچ کس نمی فهمد که حالمان خوب نیست...
پنهان شده ایم پشت یک درد مشترک، یک طاعون فراگیر، یک هیولای کوچک و ناشناخته...
پنهان شده ایم و فاصله می گیریم از جهان، از آدم ها، از دوست داشتن و از دوست داشته شدن، ولی خوبیم...

ما عادت کرده ایم طاقت بیاوریم، ما عادت کرده ایم زندگی کنیم، ما عادت کرده ایم اگر خورشید هم بمیرد، بگوییم چیز مهمی نیست...
مثلاً همین حالا که حال همه مان مثل دیروز و یک ماه و یک سال قبل، خوب است، حتی پشت خفقان ماسک ها، حتی وقتی که چشم هامان نمی خندد، حتی وقتی عزیزانمان را بغل نمی کنیم، نمی بوسیم، نمی بینیم.
ما یکه و تنها پشت نقاب ماسک هامان پناه گرفته و در حصار فاصله های ناگزیری که هست، همچنان نفس می کشیم و خوبیم...

نرگس صرافیان

من مدیونم؛به همه ی آنهایی که به اعتمادم خیانت کردند و به من یاد دادند که محتاط تر باشم ...
به همه ی آنهایی که درحقم دشمنی کردند و به من یاد دادند که با هرکسی دوستی نکنم ...
و به همه ی کسانی که به من حسادت کردند،سعی کردند تحقیرم کنند و ناخواسته مرا به سمت بهتر شدن سوق دادند،...
از زخم هایم درس می گیرم و قوی تر می شوم

از شکست هایم پله می سازم و موفق می شوم ،
آرامشِ مدام سمت عابران جاده های بی مقصد و هموار است ،
اما برای فتح ِ قله هایی که جایِ هر کسی نیست باید رنج هایی کشید

که کار هرکسی نیست باید جور دیگری دوام آورد...

نرگس صرافیان