مدتهاست که نیستی.

خواستم ببوسمت تا جادو کنم تو را برای خواستنم،

اما نشد؛

تو تا اجابتم کنی، از خجالت آب رفته بودی.

عزیز من!

نبودی دیگر.

مدتهاست که نیستی

و من بی بوسه تو عزرائیل را به خواب می بینم هر شب...

(کامران فریدی)

مانند شیشه ای که خریدار سنگ بود

این دل شکستن تو برایم قشنگ بود

رؤیای باشکوه رسیدن به ساحلت

آغاز خودکشی هزاران نهنگ بود

ماه شب چهاردهی که تصاحبت

چون حسرتی به سینه صدها پلنگ بود

خوشبخت آن دلی که برای تو می تپید

خوشبخت آن دلی که برای تو تنگ بود

تو: یک جهان تازه پر از صلح و دوستی

من: کشوری که با همه در حال جنگ بود

با من هر آنچه از تو بجا ماند، نام بود

از من هر آنچه بی تو بجا ماند، ننگ بود

...

پایین نشسته ام که توبالانشین شوی

این ماجرا حکایت الاکلنگ بود!

(رضا نیکوکار

در حضور دیگران می گویم تو محبوب من نیستی

و در ژرفای وجودم می دانم چه دروغی گفته ام .

می گویم میان ما چیزی نبوده است

تنها برای اینکه از دردسر به دور باشیم

شایعات عشق را ، با آن شیرینی ، تکذیب می کنم

و تاریخ زیبای خود را ویران می کنم .

احمقانه ، اعلام بی گناهی می کنم

نیازم را می کشم ، بدل به کاهنی می شوم

عطر خود را می کشم و

از بهشت چشمان تو می گریزم

نقش دلقکی را بازی می کنم ، عشق من

و در این بازی شکست می خورم و بازمی گردم

زیرا که شب نمی تواند ، حتی اگر بخواهد ،

ستارگانش را نهان کند

و دریا نمی تواند ، حتی اگر بخواهد ،

کشتی هایش را .

(نزار قبانی)

دیوانه ام ، نپرس که دیوانه ام چرا

با این سئوالهای خودت می کُشی مرا !

 دیوانه ای شدم که به زنجیر می برند

در حلقه های موی تو دل را به ناکجا ...

تجویز می کنند برایم سکوت را

ممنوع کرده اند صدای فلوت را

سمّ است هرچه یاد تو می آورد مرا

از باغ برده اند درختان توت را !

با عده ای شبیه خودم همکلاسی ام

تو نیستی و حل نشده بی حواسی ام

شبها که با ستاره تو حرف می زنم

اسباب خنده است ستاره شناسی ام

گاهی به یاد چشم تو آرام و سوگوار

 گاهی به جستجوی تو یک روح بیقرار

 تقصیر چشم توست نه تأثیر قرصها

 این چهره پر از غم و رفتار خنده دار !

این روزها که حال من انگار بهتر است ،

ازحال من نپرس که این کار بهتر است !

اسم تو را به باد سپردم که گم کند ،

یاد تو را به خاک که بسیار بهتر است !  

این زن شبیه هیچ زنی نیست مرد من!

از جنس دردهای زنان نیست درد من

گاهی پر از ستاره و باران و زندگی است

گاهی چه خالی از هیجان، دست سرد من

این زن شبیه هیچ زنی نیست بی گمان

او عشق و سرپناه نمی خواهد از جهان

پهلو گرفته در دل آرامش خودش

این کشتی شکسته بی یاد بادبان

مخمور چشمهای کسی نیست چشم او

هرگز نگو که فکر تلافی ست چشم او

هرگز نپرس توی  دلت: "اتفاق چیست؟

در انتظار آمدن کیست چشم او؟"

هر چند یک زن است، ولی مرد می شود

کم کم از اجتماع زنان طرد می شود

این شانه ای که سر به سرش می گذاشتی،

یک کوه استوار پر از درد می شود

آن روز روز زایش یک "مرد" در من است

آن روز من، درست همان روز رفتن است

من می روم زنانگی م را فدا کنم

تا نشنوم که: "هرچه که باشد، ولی زن است!"

(لیلا ابراهیمی)