میروم و هیچکس مرا صدا نمی کند ...

با من خسته ...

در این شب سیه ...

کسی وداع نمی کند ...

در تمام لحظه های غربتم ...

شعر هم دوای درد من نمی شود ...

من سکوت می کنم ولی ...

هیچکس با سکوت من هم آوا نمی شود ...

شعر رفتن کمی غم انگیز است ...

مثل هر خاطره پس از باران ...

می روم بعد من بگویید او ...

شاعری شد برای هر باران ...

((محمد شیرین زاده))

تــــمام هــــــستیَم تـــــویی ...

صـــدای ســــاز من تــــویی ...

ســـــکوت مـــی کند غـــــزل ...

و در صــــدای هــر غـــــزل ...

تـــــــمام شــــــــعر مـــــــن تــــــــــویی ...

((محمد شیرین زاده))

................................................................

هنوز نبودنت را عادت نکرده ام ...

چشمانم را دوخته ام به انتهای جاده ...

باور دارم تو خواهی آمد ...

و از پشت سر با دستانت ...

چشمانم را می گیری و مرا می خوانی ...

آن روز همه تنهایی ام خواهد مرد ...

((محمد شیرین زاده))

....................................................................

هر وقت باران می بارد 

می گویند : دریا طوفانی می شود

ولی من می گویم 

دریا دلتنگ می شود

موج هایش را بلند تر می کند 

تا همه دلتنگی اش را ببینند 

اما همه از دریا می گریزند 

من دستانم را باز می کنم 

و به سمت دریا می روم 

تا دلتنگی اش را در آغوش بگیرم 

دریا آرام می شود 

و من می میرم ...

((محمد شیرین زاده))

....................................................................

تو را آنگونه دوست خواهم داشت ...

که هرگز بویی از آن نبری ...

و تو را آنگونه خواهم بوسید ...

که هرگز آن را احساس نکنی ...

من در تمام نقاط جغرافیای تنهایی در کنار تو هستم ...

الفبای روح من ...

با حرف اول اسم تو شروع می شود ...

مهم نیست تو مرا بشناسی یا نه ...

برایم نامه ای بنویسی یا نه ...

گاهی همین که در گذر از یک خیابان ...

لحظه ای با تو چشم در چشم می شوم کافیست ...

راز مرا گنجشک ها می دانند ...

و آن ها هر روز ...

خبر آمدن تو را با جیک جیکشان به من می رسانند ...

تو هیچوقت مرا نخواهی شناخت ...

و من همچون درخت بید روبه روی خانه ات ...

ایستاده خواهم مرد ...

((محمد شیرین زاده))

قلب من دیگر از آن من نیست 

تو با چشمانت قلبم را ربودی 

و با دستان مهربانت 

شریان های احساسم را نوازش کردی 

و من دوباره متولد شدم 

قلب من دیگر از آن من نیست

به تپش های قلب من گوش کن 

آن ها نام تو را صدا می زنند 

نام تویی که تولد دوباره منی 

حس ناب نفس کشیدنی 

مهربانم ، با هر دست خط تو این منم که باز

دیوانه و شهره شهر می شوم 

به داد من برس ، وگرنه غرق می شوم 

((محمد شیرین زاده))

تنهایی شاید ...

قاب عکسی باشد که 

تصویر تو دیگر 

در آن نفس نکشد

تنهایی شاید ...

گل سرخی باشد

در دستان دخترکی که 

هر روز برگ برگش را

بر باد می سپارد

تنهایی شاید ..

بارانی باشد 

که هر وقت می بارد 

بغض انتظار عاشقی

شکسته می شود 

تنهایی شاید ...

نور مهتاب باشد

بر برکه ای آرام

که ماهیانش هر شب 

خواب دریا می بینند 

تنهایی شاید ...

شعری باشد

که واژه ، واژه اش 

نام تو را فریاد می زند

تنهایی شاید ...

قبری باشد

با دیوار های آجری

که شاعری عاشقانه هایش را

در آن دفن می کند .

((محمد شیرین زاده))