آری، پاییز نزدیک است،

اما پاییز که همیشه صدای خش و خش برگ ها در گذر ها نیست،

پاییز که همیشه با بوی مهر نمی آید،

پاییز گاهی در زیر سیگاری روی میز، زیر انبوهی از خاکستر است،

گاهی حوالی عطری تلخ پشت یقه ی لباسی تا شده،

گاهی هم نم بارانیست که گوشه چشمانت می درخشد.

پاییز که همیشه لای برگ های زرد و نارنجی نیست،

گاهی در دل کاجیست میان یک کاجزار همیشه سبز،

گاهی قهوه ایست که سر می رود،

غذاییست که ته می گیرد

 و لبخندیست که بی بهانه بر لبانت می نشیند.

ساده بگویمت،

دلتنگ که باشی پاییز نزدیک است...

| عطر چشمان او /  روزبه معین |

گاهی چشمانم را می بندم

و به جایی که دوست دارم باشم فکر می کنم!

تازگی ها به کم نیز قانع شده ام،

به هوایی گرگ و میش فکر می کنم، سرد و مه گرفته

در دل چمن های نمناکی که تکه سنگ ها قدم گاهی باریک برایم ساخته اند

و نور چراغ ها آرام آرام از میان مه راه را نشان می دهند.

آنجا را دوست دارم، با تمام سردی هاش، تنهایی هاش

تنهایی...

ای کاش تو هم باشی

قول می دهم دستم را در جیبم بگذارم

تو هم قول بده آبی بپوشی

و عطر همیشگیت را بزنی

آن وقت برایت هزار سال داستان می گویم

تو هم برایم از آسمان گرفته ی دیروز بگو

یا از تنگ بودن کفش های جدیدت...

رفته رفته هوا خیلی سرد شده

چند روز دیگر، شاید چند ماه دیگر یا شاید هم چند سال دیگر، بالاخره هم را می بینیم 

و از کنار هم آرام می گذریم، من چشم هایم را می بندم تا مبادا نگاهم بلرزد، 

اما در لحظه گذشتن یکباره تمام وجودم می بویدت، 

عطری آشنا، عطر خنده هایت، عطر نگاهت، عطری لبریز از خاطرات خوب...

تو می روی و من سرشار از عطر تو می مانم.

گیریم که نگاه، گناه باشد، بوییدن که گناهی ندارد، دارد؟

/ روزبه معین |

................................................

شنیده ام چشم به راه باران پاییزی

کنار پنجره اتاقت می نشینی و بوسه بر سیگار می زنی

خوش به حال سیگارها

شنیده ام تنهایی به کافه می روی

خیابان ها را متر می کنی

بی دلیل می خندی

شنیده ام خواب هایت زمستانی شده اند

روزهایت کوتاه، موهایت کوتاه...

راستی، کنار همیشگی هایت، شب های تنهایی،

دلتنگ من هم می شوی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

| روزبه معین |

می دونی چی نقاشی مونالیزا رو معروف کرد؟

دزدی!

شاید باورت نشه، قبل از اینکه مونالیزا دزدیده بشه کسی آن چنان نمیشناختش، 

یه شب یکی از کارمندهای موزه لوور می خوابه توی موزه و صبح نقاشی رو برمی داره و به راحتی می دزده، 

احمقانه نیست؟ 

از فرداش همه می گفتن وای خدای من،

مونالیزا دزدیده شده؟

مونالیزا...

مونالیزا...

بعد از اون اتفاق مردم واسه دیدن جای خالی مونالیزا هم می اومدن موزه، 

حتی کافکا هم رفته بود، 

در ضمن اون دزد فقط هشت ماه زندانی شد! عجیبه، نه؟ 

منظور من این نبود که هنری توی اون تابلو نیست، 

من میگم هرچیزی که ناگهانی از دست بره،