محبوبم...
گاه به خانه ی کوچکمان فکر می کنم.
به قاب عکسی که ما را محکمتر از همیشه، کنار هم نگه می داشت
درست شبیه یک بیلبورد کوچک، که روی دیوار نصب شده بود و خوشبختی را برایمان تبلیغ می کرد.
خانه، شهر کوچکی بود که آینه، دریا، پنجره و آسمان را با هم داشت.
کاناپه، قرارگاهی عاشقانه
و آشپزخانه رستورانی بود که تنها میزش را همیشه برای ما رزو کرده بودند.
جای خالی تو، جالی خالی نیمی از آدم هاست، که نیم دیگرش رو به تراس، سیگار می کشد.
بخاطر من نه...!
بخاطر خوشبختی
بخاطر قرار های عاشقانه
بخاطر دریایی زلال
بخاطر آسمان و هوایی پاک...
به خانه ات برگرد.
"حمید جدیدی"
محبوبم!
دنیا ویرانه ی کوچکی ست...
ما یادگرفته ایم که گریستن، بخشی از انسان است...
مثل درد؛
مثل زخم ها،
مثل تنهایی!
ما یادگرفته ایم؛ بگرییم...
چرا که درد و تنهایی و زخم را نمی توان پنهان کرد
چرا که "دوستت دارم" را نمی توان پنهان کرد
و قلب های سرخ حتی
از زیر پیراهن هایمان هم پیداست
حالا تو ای رنج همیشگی
ای صلابت وصف ناپذیر اندوه های پنهانی
به من بگو
اگر دوستت نداشته باشم
چگونه زنده بمانم...؟
که آیا انسان بی درد را می توان آدمی نامید؟ "حمید جدیدی"
محبوبم!
گاه بی دلیل می نویسم؛ روزنامه می خوانم و یا عکاسی می کنم!
بی دلیل می خوابم، بیدار می شوم، به اداره می روم و خرید می کنم!
بی دلیل چای می نوشم و به هنگام گرسنگی، بی دلیل غذا می خورم.
همه ی کارهایم بی دلیل است ...
مثل گریه کردن و خندیدن
مثل تفریح های شبانه با دوستانم.
مثل رقصیدن حتی
حالا اگر به تو فکر می کنم و دوستت دارم...
بخاطر این است که برای این زنده ماندن های بی دلیل...
دلیل محکمی داشته باشم.
"حمید جدیدی"
محبوبم!
قلب، امن ترین عضو بدن است و شاید برای همین است که ما همیشه عشق و دردهامان را آنجا پنهان می کنیم.
اینکه مثل یک راز سربسته؛ در سینه ام پنهانی، چیز عجیبی نیست...!
تو عشقی، تا زنده بمانم و درد ...تا مرگ؛ حلاوتی بی حصر داشته باشد.
محبوبم!
فرمانده می گفت: "قلب ها" را نشانه بگیرید. قلب که بشکفد، حتی مُرده ها را هم، به اعتراف وا می دارد.
حالا برای نشان دادنِ تو؛ باید به گلوله های سربی دل خوش کرد!
نترس و ماشه را به سمت قلبم نشانه بگیر...!
نشانه بگیر تا دیده شوی
و عشق و درد را از من بگیری.
"حمید جدیدی"
محبوبم
امروز که در آغوشم بودی
چیزی به پنج گانه ی حواسم افزودی
چیزی به رایحه ی گل ها
به طعم های جهان
به فصل ها
ساعت ها
و برای شادی
تعریف تازه ای ساختی!
دست هایم
پیچکند حالا
شانه هایم
آبشاری برای فرود نجابت
و سینه ام
تختی برای پادشاهیِ "زیبایی"
رد موهایت را که گرفتم...
به مزرعه ای پر از محصول رسیدم
رد چشم هایت را که گرفتم...
دو یاقوت سیاه بودند
پشت شیشه ی جواهر فروشی
و لب هایت
نهری در امتداد خیابان
لبریز از باران بهاری...!
امروز که در آغوشم بودی
تعبیر تازه ای از زیستن آموختم
و در ساعتی که هیچگاه نبود
فصلی که هیچ زمان نبود
در طعم و عطر و احساسی که هرگز وجود نداشت
بسیار آموختم... بسیار!
و بیشترین اش:
"زنی که دوستت داشته باشد
می تواند تنها با زبان صریح آغوش تو را به دنیای زیباتری که هرگز ندیده ای ببرد..." "حمید جدیدی"
