از حرفهای زیر باران
باید ترسید
عاشقت میکند
و آنوقت تو میمانی و یک چتر بسته ...
مرتضی کانتوری
.........................................
درسرم تویی
در جشمم تویی
در قلبم تو ...
من عکس دسته جمعی توام ...
...............................
هر قدر به غم میدان بدهی میدان میطلبد و باز هم بیشتر و بیشتر
هر قدر در برابرش کوتاه بیایی قد میکشد ، سلطه میطلبد و له میکند
غم عقب نمی نشیند مگر آنکه به عقب برانی اش ، نمیگریزد مگر آنکه بگریزانی اش ،
آرام نمیگیرد مگر آنکه بیرحمانه سرکوبش کنی ...
...............................................
با شما از زخمی میگویم برآمده از نیزه های نادانی
و ما همه قربانی هستیم
کسی دوستدار حقیقت نیست
همه دوستدار مصلحت اند ...
دوستدار مصلحت ...
بهرام بیضایی
............................................
به یاد داشته باش
هر احمقی میتونه بهت بگه دوستت داره
ولی آدمهای محدودی میتونن بهت ثابت کنن
که دوستت دارن ...
........................................
میخواهم ببوسمت
اگر این شعرهای شعله ور
لبانی بگذازند ...برایم
.................................
هرشب که میخوابم
میگویم همه اینها خواب بوده همه این چند سال ..
صبح که میاید با شاخه ای گل سرخ وانمود میکنم که
هیچ نشده و هیچ دلتنگش نبوده ام
صبح که بیدار میشوم و ...
باز میگویم
حتما شب میاید ، با چمدانی بزرگ میاید
و دیگر نمیرود ..
هیچ وقت نمیرود ..
وقتی میدانید یک نفر دوستتان دارد
وقتی میدانید حضورتان مهم است
حتی در حد چند ثانیه ...
وقتی میدانید اگر بی خبرش بگذارید
خود خوری میکند ...
وقتی همه این ها را بهتر از خودش میدانید
پس چرا یکهو غیبتان میزند ؟
چرا میروید و دیگر خبری از شما نمیشود ؟
پیش خودتان چه فکر میکنید ؟
لابد میگویید مشکل خودش است ؟
میخواست دوست نداشته باشد ..
اینطور که نمیشود جانم مثل این میماند که
تو با هزار امید و آرزو پیش دکتر بروی
بعد دکتر بگوید من کار دارم میخواستی مریض نشوی
میبینی ....؟ همین قدر درد دارد ..
محسن دعاوی
انسانیت در من میگرید ...
وقتی مادری کنار امام زاده جوراب میفروشد
و وقتی مقابل زن دستفروشی می ایستیم که در سرمای کشنده
روی زمین نشسته برای خرید کالای کوچکش آنقدر چانه میزنیم تا نصف
قیمت مغازه از او خرید کنیم و به این کارمان افتخار هم میکنیم
انسانیت در من فریاد میزند
وقتی خواهری پشت خط عابر پیاده اسفند دود میکند
انسانیت درمن میشکند
وقتی بچه های کار ژولیده و مندرس مچاله در سرما با بینی ها و صورت سرخ از سرما شیشه ماشینمان را پاک میکنند
و ما در ماشین گرم و نرم سرشان فریاد میکشیم که نکن پول خرد ندارم
وقتی پدری روی برگشت به خانه را ندارد .. و آنقدر دیر به خانه میرود که بچه ها خوابیده باشند ...
انسانیت گم میشود در من
وقتی مردی از فقر کلیه اش را میفروشد و معابر عمومی و پزشکی شهر پر است از اطلاعیه فروش کلیه ؟؟؟
و ما فقط انسانهایی هستیم که به وسعت دیدمان انسانیت را جار میزنیم ...
ایکاش بجای انسان از خودمان انسانیت به جا بگذاریم .. تولید مثل را هر حیوانی بلد است ....
