می شود آنقدر بوسه بارانم کنی که خواب ببرد مرا... ؟
می شود جوری صدایم کنی که قند توی دلم آب شود... ؟
می شود بنشینم کنار دستت،
دستت را بیاندازی دور گردنم،
بینی ات را بچسبانی به بینی ام،
چشم بدوزی به چشمم،
دیوانه ام کنی...؟
می شود آنقدر حریصانه و یکریز " دوستت دارم " بگویی، که دیگر گوشم بدهکار هیچ حرف حسابی نباشد....؟
می شود دستهایت فقط گره دست های من شود...؟
تو با من قدم بزنی،
من به آدم ها فخر بفروشم
می شود راه بیایی با دلم...؟
می شود بغلم کنی،
سرم را بگذارم روی شانه ات
هی بوسه بزنی به موهایم
می شود عطر موهایم دیوانه ات کند...؟
می شود دیوانه ام شوی...؟
می شود یک خواهش دیگر هم بکنم؟
می شود مال من شوی...؟
| پریسا زابلی پور
میخواهم با کمی دوست داشتن زندگی کنم
زیر سایه خودم، رها از آدم ها
و یادم بماند که " عشق " رویایی ست آزار دهنده
که حتی اگر تحقق یابد انتهایش دلتنگی ست
میخواهم حصارِ منطق را بکشم دورِ قلبم
و با کمی بی تفاوتی غلظت احساساتم را تنظیم کنم
نمیخواهم این دوست داشتنِ زیاد را
که آویزان می کند مرا از یک نگاه، حرف، خاطره
و تاب میدهد مرا از اشتیاق به دلهره
از دلهره به دلتنگی
از دلتنگی به حماقت
میخواهم که نخواهم
" خواستنِ دیوانه وار "
با وجودِ " قانون ناماندگاری آدم ها "
روزی در نقطه ای از تقلا و کشمکش
به " خستگی " می انجامد
| پریسا زابلی ور |
زنان کارمند
زنان شب خوابی های سر ساعت
و صبح بیداری های با استرس
زنان ترافیک های اول صبح
زنان مرخصی های ساعتی
زنان ناهار های هول هولکی
زنان چرت های ده دقیقه ای
زنان عصرهای شلوغ
زنان تاکسی، مترو، اتوبوس
زنان خریدهای سوپری
زنان شام های حاضری
زنان خسته روی مبل راحتی
زنان فرزند، زنان همسر، زنان مادر
زنان مادرانگی های به تعویق افتاده
زنان شب کار
زنان بیداری های از روی اجبار
زنان عاشق
زنان رویاهای خیس زیر بالش
زنان خواب های مرد محبوب
زنان مشکوک
زنان دلتنگ
| پریسا زابلی پور |
آدم‌ها وقتی می آیند
موسیقی شان را هم با خودشان می آورند
ولی وقتی می روند
با خود نمی برند!
آدم‌ها می آیند و می روند
ولی در دلتنگی هایمان
شعرهایمان
رویاهای خیس شبانه‌‌مان می مانند
جا نگذارید!
هر چه را که روزی می آورید را
با خودتان ببرید
وقتی که می روید
دیگر به خواب و خاطره‌‌‌ی آدم برنگردید.
| هرتا مولر |
خواستن همیشه توانستن نیست
من تو را می خواستم
توانستم؟
لب داشتم بوسه خواستم
دست داشتم
آغوش
گاهی خواستن توان ندارد
زورش به رفتن
نبودن
نیست شدن
نمی رسد که نمی رسد
او هم که گفته کوه را به دوش می کشد
اگری داشت محال
پاسخی که هرگز نشنیده بود
او به نه باخته بود،
که چنین به ادعا حرف می زد
من ساده می گویم
اگر چشم هایت مرا می پسندید
کارهای عجیب نمی کردم
خیلی معمولی فکر نان و خانه می افتادم
روزها زودتر بلند می شدم
و آنقدر دوستت می داشتم
که نفهمیم
چگونه پای هم پیر شدیم
من تو را برای پایان خستگی هایم
نمی خواستم
فقط می خواستم
جای آه
دهانم گرم اسمت باشد
عزیزم هایی که قبض برق خانه را
پرداخت نمی کنند اما
کاری با چشم های تو می کنند
که اتاق شب هم نور داشته باشد
من خواستم دوستم داشته باشی
باشی
همین
من همین کار ساده را از تو
خواستم
توانستی؟
| رسول ادهمی |
