سفارش تبلیغ
صبا ویژن
بیم از خدا، کلید هر حکمتی است . [پیامبر خدا صلی الله علیه و آله]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :26
بازدید دیروز :44
کل بازدید :837780
تعداد کل یاداشته ها : 6111
103/10/3
1:0 ع
مشخصات مدیروبلاگ
 
لیلی یاسمنی[59]

خبر مایه
بایگانی وبلاگ
 
مرداد 90[5] تیر 90[3] مهر 90[1] اردیبهشت 91[9] فروردین 91[1] خرداد 91[4] آبان 91[3] آذر 91[4] دی 91[2] خرداد 92[1] شهریور 92[4] تیر 92[3] مهر 92[7] اسفند 92[3] شهریور 93[3] آبان 93[1] مهر 93[1] بهمن 93[1] اسفند 93[3] اردیبهشت 94[362] فروردین 94[61] خرداد 94[203] تیر 94[22] مرداد 94[122] مهر 94[8] شهریور 94[50] دی 94[41] اردیبهشت 95[32] اسفند 94[34] بهمن 94[1] فروردین 95[80] خرداد 95[297] تیر 95[580] مرداد 95[232] شهریور 95[135] مهر 95[61] آبان 95[44] آذر 95[18] دی 95[107] بهمن 95[149] اسفند 95[76] فروردین 96[64] اردیبهشت 96[41] خرداد 96[13] تیر 96[191] مرداد 96[306] شهریور 96[422] مهر 96[215] آبان 96[49] آذر 96[69] دی 96[26] بهمن 96[138] اسفند 96[149] فروردین 97[84] اردیبهشت 97[141] خرداد 97[133] تیر 97[123] مرداد 97[80] شهریور 97[85] مهر 97[27] آبان 97[101] آذر 97[70] دی 97[27] اسفند 97[11] بهمن 97[58] فروردین 98[9] خرداد 98[3] آبان 98[16] تیر 99[9] مرداد 99[4] مهر 99[29] آبان 99[16] آذر 99[25] دی 99[40] بهمن 99[50] اسفند 99[18] فروردین 0[9] اردیبهشت 0[13] آبان 90[4] خرداد 0[7] تیر 0[29] مرداد 0[35] شهریور 0[11] مهر 0[18] آبان 0[24] آذر 0[41] دی 0[29] بهمن 0[18] اسفند 0[12] فروردین 1[11] اردیبهشت 1[4] خرداد 1[13] تیر 1[11] مرداد 1[4] شهریور 1[4] مهر 1[3] آبان 1[4] آذر 1[18] دی 1[10] بهمن 1[10] اسفند 1[1] فروردین 2[10] اردیبهشت 2[13] خرداد 2[2] تیر 2[4] مرداد 2[5] شهریور 2[25] مهر 2[9] آبان 2[54] آذر 2[17] دی 2[5] خرداد 3[10]
لوگوی دوستان
 

یک کافـــــــــــــــه

یک مـــــــــــــــرد

میز شماره ی هفده


برف سنگین

         روزنامه مچاله

               سیگار در بُهت


مرد می نشیند روی صندلیِ دختر و خیره میشود به جای خالیِ خودش!

اصلا بیا همه چیز را یک بوسه به عقب برگردانیم!

تا

برف پا پس بکشد از پشت شیشه های کافه و شقیقه های مرد

و

میز شماره ی هفده سرش شلوغ باشد


دو فنجــــان قهوه

یک پاکــتِ بی کار

دو کـام  لبخنــــــــد


یک ردیف واژه از زیرِ چاپ پنجم آخرین کتاب بریزد روی میز

مرد شاعر مستقیمِ واژه ها باشد و شعر،در بطن چشم های دخترک منتشر شود!

یا نه بیا فلاش فورواردَش کنیم

برف پا بگیرد و مرد همین پالتو تنش باشد


باز هم میز شماره ی هفده

دو قهوه ی ســــــــــــــــرد

یک نخ اعتـــــــــــــــراض

دست های قهـــــــــــــــــــر


یک سوی میز مشت شود سکوت از سر خشم

آن سو حبس بماند میان دو لب


پایان ماجرا


چند اسکناس تا نخورده روی میز

یک حلقه که می رقصد روی سنگفرش خیس

دست های دختر...

که اِشغالِ دیگری ست!


هی کافه چی!

ردِ چه را میزنی پشت این پنجره های ایستاده به احترامِ برف؟!

قدم های آن مرد،یک بوسه به عقب برگشت!

 



  
  

ابتدا،گام های تو بود و کفش هایی جفت شده رو به رفتن

ادامه،همین ها که من تصویر می کنم و تو تصوّر

هیچ چیز عجیب نیست


حتی اینکه تو،کوله ات را ببندی با چند خاطره وُ

                                                          من تیر بکشد شانه ام از درد


تو،چترت بسته باشد وُ

                             خیال من خیس شود


تو،شال گردنت را محکم ببندی وُ

                                     من گره بخورم با یک بغض


برف را تو بتکانی از سرِ شانه ات و

                                           سپیدی اش بپاشد روی موهای من


تو،دود شوی با سیگار وُ

                              صدای من دورگه شود


آرشه را اینبار تو بکشی روی سکوت وُ

                                            ساز من از کوک بیافتد


در معروف ترین کافه های دنیا تو،قهوه ات را بی شکر سفارش دهی وُ


                                                                                  کام من تلخ شود هر بار


 تو آنجا مثل یک قرارداد کاریِ مهم که چند امضای معتبر نشانده باشند پای اش بدرخشی وُ


                                                                       من اینجا مچاله شوم در فسخ یک قرار


صلح شوی روی چال گونه ات با دنیا وُ

                                           یک جنگ جهانیِ دیگر پا بگیرد بین من و آینه!


صبر کن


دومینویِ لعنتیِ این شعر بی آنکه بخواهم ریخت!


قطعه ی آخر امّا،باد بود که زودتر از تو به من رسید وُ

                                                           در را پشت سرش بست...

 

هانی



  
  

مرورَش می کنی آرام با همین چند عکس آویز شده بر تاریک ترین خانه ی دنیا!


در اولی،آفتاب بوسه ای ست نجیب و بی زاویه بر گونه ها

هیچ چهار ساله ای از جنگِ صورتیِ پیراهنش با خاکستریِ آهن ها،شکایت ندارد

او تاب می خورد فقط

و باد،فاعلِ رهاییِ کودکانه ی موها ست...


دومین تصویر را برف قاب گرفته وُ چهارده سالگی دختر را،پالتوی قرمز

حیف...آنسوی کادر،انعکاس خنده و چتر نیمه بازش از چشم دوربین افتاده


درست از همین جا گره می خورد در تو با سومین عکس آویز شده بر بند

اینبار اما برف نشسته روی تنَش

قرمزیِ پالتو روی لب هایش

و صورتیِ کودکانه ی آن روز  یک دسته رز وحشی ست جا مانده در دست ها

و چه ساده برقِ چشم ها نورِ فلاش و انگشتریِ دست چپ را از رونق انداخته!


این یکی را شک ندارم خاطرَت هست

بی هوا ثبت اش کردی

یک میزِ پر کتاب

لپ تاپ نیمه باز

فنجان نیمه پر

خستگی های ناتمام

و یک بغض،که بعد از شاتر تا شانه های تو ادامه داشت...


اجازه می دهید شعر را همین جا تمامش کنیم؟

عکس آخر را با نور قرمز هم نمی شود دید

بانوی قصه ی ما در تاریکیِ خانه خوابید...


  
  

از همین چند واژه

همین چند کاغذ

همین چند هق هق خسته ام


همین چند کاغذ عجیب و غریب که آن بالا،درست سمت چپ

یکی آرام و نجیب لبخند می زند به شما

پایین تر لکنت گرفته اند اعداد بین واژه ها

بس که انگشت کم آورده ایم برای شمارش آدم ها!

باد دو صفحه را بیشتر ورق نزد

بی آنکه بداند در کدام صفحه پیر شدیم وُ چند صفحه زندگی کردیم

صفحه ی آخر اما،بی اعتنا به تمام آن روزها که مُردیم،جا دارد هنوز...

 

داشتم می گفتم

         خسته ام

           از همین چند واژه

                  همین چند کاغذ

                        همین چند هق هق

                  و همین چند لحظه پیش که شعر،در سطر دهُم اش تمام شد!


بی خود کِشَش داده بودیم...

 

 

 

+درد،چه دردی دارد! حالا می فهمم قرص ها بی پناه تر از آنند که در بیافتند با دردها...

 

 


  
  

گاهی اوقات خودم نیستم



در تمام این گاهی اوقات ها،می توانم هرچیزی باشم جز خودم!


گاهی حتی یک تکه کاغذ مچاله شده از جنس ماتم


یک گام که برم گردانی عقب،عاشقانه ترین نامه ی سرگشاده ی عالم می شوم


دکمه ی Next را که بزنی لابلای زباله های خشک،چشم انتظار وعده ی دیگری از بازیافت ام


شاید دوباره به چرخه ی طبع ام بازگردد این احساس !!! 

 

هانی


  
  
<   <<   36   37   38   39   40   >>   >