داستان از این قرار است

وقتی کسی سعی می کند خودش را از ما دور کند ما می دویم به دنبالش...

قطعا کسی که پا به فرار گذاشته قدرت دو چندانی پیدا کرده در دویدن?

قطعا دنبال کردن آدمی که از ما گریخته عصبیتی به همراه دارد که دویدن را سخت می کند پس دست به بازی دیگری میزنیم...

با مظلوم نماییِ سازمان یافته? آدم رفته را از نصف راه برمیگردانیم...

آدمی که نصفش رفته و نصف دیگرش به ترحم و عذاب وجدان مانده یکجور سردی و دلزدگی دارد

که با خروار خروار محبت های دو چندان شده ما گرم که هیچ حتی وِلَرم هم نمیشود...

از این به بعد رابطه میشود کولی دادن و کولی گرفتن...

آدم یکبار رفته چند بار دیگر هم میرود

با هر بار رفتنش کفه وادادن هایمان را سنگین تر می کنیم و برش میگردانیم...

یک روز دیگر نه جای خالی برای این کفه می ماند، نه توانی بر شانه هایمان و نه شأن و آرامش و قدرتی

که جذب کند طرف مقابل را...

آدمی که ماه ها پیش روحاً رفته امروز به تمامی میرود...

گاهی ما با دیر رها کردن از خودمان و دیگری یک هیولا میسازیم

با قدرت ویرانگریِ نا محدود ...

| پریسا زابلی پور |

یک روز با تو قراری خواهم گذشت

منو را سُر خواهم داد جلو

به تو اصرار خواهم کرد یکی را انتخاب کنی

خواهم گفت با دلتنگی چطوری...؟

اشک های گاه و بیگاه هم بد نیست ..

مزه اش شور است ولی تا میلِ تو چه باشد...

مرور خاطره ها...؟ این یکی کمی به تلخی میزند...

اگر از این ها خوشت نیامده برویم سراغ انتظار،

فکر نکنم باب طبع تو باشد...

اگر طرفدار مزه شیرینی خیالبافی را  پیشنهاد می کنم...

بی اعتمادی چطور...؟ نه سنگین است سر دل آدم می ماند...

اصلا منو را ول کن

من ذائقه تو را میدانم

آقا...!

یک فنجان بی حسی بیاورید بی شیر و شکر

منهم همان همیشگی: دوست داشتنِ تلخ لطفا

| پریسا زابلی پور |

تقصیری نداشتی

تو عاشق بودی

بی آنکه بدانی

رسم این دنیا، حذف عاشق هاست

و ساختن تندیسِ یادبودشان

تو تقصیری نداشتی

تو باور کردی

و نمی دانستی

که " هیچکس ها " با باورهای تو " کسی "  نمیشوند

تو تقصیری نداشتی

تو ساده بودی

و بی خبر از اینکه

درواز? سادگی، بی چفت و بست است

تو تقصیری نداشتی

تو تنها بودی

و نفهمیدی

تنهایی، خواستن های رانده شده را

چه میزبان گشاده رویی ست